พิม+ยุ่น หวานๆ อิ่มๆ ณ โตยาม่า :) วันที่ 1

ในที่สุด…ช่วงเวลาที่รอคอยก็มาถึงซะที…ฮูเร่!!!!

.

.

.

.

.

คือช้างยุ่นเคยมาบอกไว้ตั้งแต่เมื่อหลายเดือนก่อน ว่าต้นเดือนกันยา จะมีประชุมวิชาการของ community นักฟิสิกส์ และวิศวะแห่งประเทศญี่ปุ่น

.

.

.

.

.

หรือที่ในภาษาญี่ปุ่นเรียกว่า “โอโยบุทซึริกักไค” (応用物理学会) หรือ…ที่คนในวงการเค้าเรียกกันสั้นๆว่า “โอบุทซึ”

.

.

.

.

.

ซึ่งโอบุทซึ จะถูกจัดขึ้นปีละ 2 ครั้ง ในช่วงเวลาที่ต่างกัน คือ ช่วงฤดูใบไม้ผลิ  และฤดูใบไม้ร่วง (ง่ายๆคือ ทุกครึ๋งปีนั่นเอง)

.

.

.

.

.

โดยที่การประชุมในช่วงฤดูใบไม้ผลินั้น สถานที่จัดประชุมจะอยู่ในโตเกียว หรือไม่ก็ปริมณฑล ส่วนการประชุมในช่วงฤดูใบไม้ร่วงนั้น จะจัดตามจังหวัดต่างๆผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป

.

.

.

.

.

ซึ่งสถานที่จัดโอบุทซึประจำฤดูใบไม้ร่วงของปีนี้ คือจังหวัด “โตยาม่า” (富山) และช้างยุ่นบอกว่าจะแพคพิมใส่กระเป๋าไปด้วยยยยยยยยยยย…เย่ๆๆๆๆ 🙂

.

.

.

.

.

ช้างยุ่นบอกว่า…เตรียมฟิตกระเพาะให้แข็งแรงงงงเลยนะ…เพราะจะพาไปทานของอร่อยๆเยอะมากๆ

.

.

.

.

.

แล้วก็จะพาไปเที่ยวหมู่บ้าน “ไอโนะคุระ” (相倉)  ซึ่งได้รับเลือกจาก UNESCO ให้เป็นมรดกโลกด้วย

.

.

.

.

.

ตื่นเต้นดีใจมากๆ ตั้งหน้าตั้งตารอออออออออ…เมื่อไหร่หนอจะถึงต้นเดือนกันยายน…ที่ดูตื่นเต้นแบบโอเวอร์ขนาดนี้ไม่ใช่อะไร คือนอกจากจะได้ไปหวีดหวาน และเที่ยวแบบสุดเหวี่ยงแล้ว การเดินทางครั้งนี้ จะเป็นครั้งแรกของพิมด้วยที่จะได้ขึ้น ชิงกันเซ็น !!!!

.

.

.

.

.

ฮ่าๆ จริงๆก่อนหน้าที่จะมาอยู่ญี่ปุ่นนี่เคยมาเที่ยวญี่ปุ่นตั้ง 4 รอบ…แต่ทุกครั้งก็คืออยู่แต่ในโตเกียว และปริมณฑล ไม่เคยเดินทางไปต่างจังหวัดไกลๆ ก็เลยไม่เคยมีโอกาสได้นั่งชิงกันเซ็นซะที

.

.

.

.

.

แล้วมันเหมือนเป็นความหลังฝังใจวัยเด็ก…คือครั้งแรกที่มาญี่ปุ่นคือตอน ม.2 ตอนนั้นได้แต่ถ่ายรูปตอนชิงกันเซ็นวิ่งผ่าน ให้ตายสิ มันเท่ห์มากๆ เรียวๆเพรียวๆ ดูอวกาศๆ และยิ่งเท่ห์ขึ้นไปอีกเมื่อเทียบกับคุณพี่ ร.ฟ.ท. ของบ้านเราในสมัยนั้น

.

.

.

.

.

คิดมาตลอดดด ว่าซักวันนึงอยากจะนั่งให้ได้…ถึงตอนนี้จะไม่ได้เป็นรถไฟที่เร็วที่สุดในโลกแล้วก็ตาม แต่ก็เป็นความฝันวัยเด็ก…ที่อยากจะทำให้เป็นจริงมาตลอด…

.

.

.

.

.

………………………………………………………………………………………………..

และแล้ว…วันที่รอคอยก็มาถึงงงงงง

.

.

.

.

.

วันจันทร์ที่ 7 ก.ย. 52

เช็คความเรียบร้อยของสัมพารก!!! กระเป๋าลาก 1 ใบ เป้สะพายหลัง 1 ใบ และถุงใส่สูท

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

รูปคู่หน่อยเร้ววววว

.

.

.

.

.

หน้าตาดูระรื่นกว่าทุกครั้งงงง

.

.

.

.

.

ช้างบอกว่า เบามากๆไม่หนักเลย ให้ควานขึ้นมาขี่คอไปแล้วลากซุงไปด้วยก็ยังได้

.

.

.

.

.

นั่งรถไฟจากสถานีทะไคโดะหน้าบ้าน มาลงที่สถานีคิจิโจจิ (สายเคโอ-อิโนคะชิระ)

ก่อนที่จะเปลี่ยนไปขึ้นรถไฟของJR สายชูโอ ช้างยุ่นแวะร้านเบเกอรี่ประจำของพิมซื้อขนมปัง และน้ำผลไม้ให้หนึ่งชุดเพื่อรองท้อง 🙂

เพราะกว่าจะเดินทางไปถึงสถานีโตเกียวเพื่อไปขึ้นชิงกันเซ็งก็อีกตั้งครึ่งชม.

(สงสัยกลัวเค้าโมโหหิวจัดใช่มั้ยล่ะ!!!)

.

.

.

.

.

จะขึ้นรอบนี้ทันมั้ยยยย

.

.

.

.

.

ไงล่ะ…มัวแต่ยืนถ่ายรูป เลยชวดเลยยย…แต่ไม่เป็นไร อีกแป๊บเดียวขบวนถัดไปก็มา

ระหว่างยืนรอก็เลยจัดการหม่ำเบเกอรี่ให้ราบบบ

.

.

.

.

.

ช้างยุ่นพกพิม…พิมเลยพกลูกชาย กับลูกสาว ลูกชัยลูกอิ๋วสุดที่รักมาเที่ยวด้วยย

ดูสิ…ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กันใหญ่เลยนะ 🙂

.

.

.

.

.

มาถึงแล้ววววว…สถานีโตเกียวที่รัก

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ลงมาถึงตัวสถานี…มาเจอร้านขายของ…เห็นชื่อร้านเลยรีบถ่ายมาฝากพี่สาวสุดที่รัก ฮิๆๆ

.

.

.

.

.

สถานีโตเกียวเป็นสถานีรถไฟที่ใหญ่ สามารถเรียกได้ว่าเป็นศูนย์กลางการคมนาคมของโตเกียว

ผู้คนเลยพลุกพล่านมากๆ ยิ่งช่วงวันหยุดนี่ไม่ต้องพูดถึง…คนจะเหยียบกันตายให้ได้

คนที่มาญี่ปุ่นใหม่ๆ ถ้ามาเปรี้ยวมานัดเพื่อนที่สถานีโตเกียวนี่ บอกได้เลยว่าสามารถหลงเอาได้ง่ายๆ

.

.

ชิงกันเซ็นอยู่ที่ชานชลาหมายเลข 14 – 23

ขบวนของพิมกับยุ่นชานชลาที่เท่าไหร่ก็ยังไม่รู้ ต้องไปเช็คเอาจากหน้าจอ

.

.

.

.

.

ด้วยความที่ไปถึงสถานีโตเกียวเร็วว่าเวลาตั้ง 2 ชม. ก็เลยมีเวลาเดินชิลดูโน่นนี่

ลงบันไดเลื่อนจากตัวสถานีลงมา จะเจอกับที่ shopping และ cafe มากมาย

.

.

DEAN & DELUCA นี่เป็นร้านกาแฟดังในญี่ปุ่น…

จริงๆกาแฟก็งั้นๆนะ ขมๆแปลกๆ เคยดื่มเมื่อนานมาแล้ว ตอนนี้เลิกกาแฟถาวรแล้ว 🙂

แต่ที่บอกว่าดัง เพราะว่าร้านนี้เค้าทำ ECO-Bag ออกมาขายแล้วสาวๆญี่ปุ่นฮิตหิ้วกันมากๆ

วันนั้นไปถึงร้านก็เกือบสอยมาบ้างแล้ว แต่สุดท้ายก็ถอดใจ เพราะที่บ้านก็มีอยู่ตั้งหลายใบ

ถ้าซื้อมาอีกก็จะเอามารกบ้านเปล่าๆ (ชิ…ทำเป็นคิดได้ จริงๆแล้วขี้เกียจหอบขึ้นรถลงเรือไปด้วยก็บอกมาสิ!!!)

.

.

.

.

.

ร้านขายของฝาก…ละลานตามากๆ

ขนม และของดังจากทั่วประเทศมีขายที่นี่หมด

.

.

.

.

.

งืมมม แค่เห็นรูปก็น้ำลายไหลแล้ว…

.

.

เดินช้อปได้ขนมมาหนึ่งอย่างก็หา cafe นั่งฆ่าเวลา

.

.

.

.

.

นี่คือขนมที่ซื้อมา…ฮิๆ จะเอาไว้ทานกับชาตอนไปถึงโตยาม่า

.

.

.

.

.

ไม่ได้โม้นะ…เลิกกาแฟแล้วจริงๆ!!

.

.

.

.

.

เบเกอรี่ตอนเช้ายังไม่อิ่ม…ขอตบด้วยครัวซองท์อีกชิ้นแล้วกัน

จะชิ้นใหญ่ไปไหน!!! (แล้วหมดมั้ยล่ะ…แหมมมทำเป็นบ่น)

.

.

.

.

.

พอทานอิ่ม…ก็เดินซื้อเบนโตเพื่อเอาขึ้นไปทานระหว่างนั่งชิงกันเซ็น

ซื้อเสร็จก็ขึ้นมาดูว่ารอบรถชิงกันเซ็นของเราต้องขึ้นไปที่ชานชลาหมายเลขที่เท่าไหร่

.

.

นั่นเลย ชื่อขบวน โทะคิ (とき) หมายเลข 319…โอเช…ชานชลาหมายเลข 20 ตอน 11: 12 น.

.

.

.

.

.

เจอเพื่อนนนนน ทักทายกันเล็กน้อย

.

.

.

.

.

เป็นช้างต้องอดทน!!

.

.

.

.

.

ยังไม่ถึงเวลา…แต่ขึ้นไปรอเลยก็แล้วกัน

.

.

.

.

.

ขึ้นไปปุ๊บ…ลงมาปั๊บ เพราะลืมไปว่าอยากจะเข้าห้องน้ำ!!!

เลยได้ถ่ายรูปคู่มาเก็บไว้

.

.

.

.

.

ขึ้นมาอีกรอบ…

มองไปด้านซ้าย…

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด….ลายโปเกม่อนด้วยง่ะ

แล้วขบวนของเราล่ะจะมีมั้ยๆๆๆๆ

.

.

.

.

.

เย่ๆๆ ขบวนของเราก็มี!!!!

ยังงงงง!!! นี่ยังไม่ใช่ขบวนเราซักหน่อย

.

.

.

.

.

ตื่นเต้น…ถ่ายด้วยๆ (รูปนี้หน้าบานๆ)

.

.

.

.

.

ไม่มีคนแล้ว ช้างยุ่น อีกรูป เร็วเข้า!!! (อะไรจะเห่อ!!!!)

.

.

.

.

.

ขอรูปคู่ด้วยยยย…

ฮ่าๆ แต่หัวช้างยุ่นดันไปบังน้องปิ๊กกาจู้ง่ะ

.

.

.

.

.

มีช้างหนึ่งตัวสบายไปล้านอย่าง โฮะๆๆๆ

ไม่ต้องมาตีหน้าเศร้านะ ถือไป!!!

.

.

.

.

.

โอ๊ะ…เจอแฝด

.

.

.

.

.

ภูมิใจในตัวเอง…ครั้งนี้โพสได้เหมือนมากกก ฮ่าๆๆ

คนงี้มองเพียบ…แต่ไม่เคยอายยอยู่แล้ววว…คนต่างชาติ…ทำไรแปลกๆไม่ผิดหรอก (เหรออออออ???)

.

.

.

.

.

ในที่สุดขบวนของเราก็มาถึงแล้ว…รีบถ่ายรูปเร็วเข้า เดี๋ยวต้องโดดขึ้นรถแล้วค่า

.

.

.

.

.

ฮ่าๆ ชุดคุณยายคนนี้แบบว่าเร้าใจมากๆ…ขอเน้นนะคะว่าเป็นรุ่นคุณยายอ่ะ

.

.

.

.

.

จับลูกสาวกับลูกชายถ่ายรูปคู่กับรถไฟชิงกันเซ็น

.

.

.

.

.

ฮิๆๆๆ ถ่ายรูปครอบครัวในวันที่ไม่มีขาตั้งกล้อง

.

.

.

.

.

ท้องฟ้าสดใสของโตเกียว ก่อนขึ้นรถไฟ

.

.

.

.

.

ขึ้นมาแล้วววววววววววววววววววว…กรี๊ดดดดดดดดดด

(เวอร์ไปละๆ)

.

.

.

.

.

น้ำตาจะร่วง…ฝันตั้งแต่ตอนม.2 เป็นจริงแล้วค่าาาาาาาาา

.

.

.

.

.

สวยแค่ด้านนอก…ฮ่าๆ ข้างในก็งั้นๆ ความรู้สึเหมือนรถทัวร์ไฮโซ

.

.

.

.

.

แต่ถึงยังไงก็ตื่นเต้นอยู่ดี

.

.

.

.

.

เล่น twitter ไปพลางๆ

.

.

.

.

.

อากาศข้างนอกดีสุดๆ

.

.

.

.

.

ฮ่าๆ…นั่งไปซักพัก…ท้องร้องอีกแล้ววววววววววว

.

.

.

.

.กล่องนี้ของพิม…เดินเลือกอยู่นานมากกกกกก

ตื่นเต้นๆๆ อยากเปิดแล้ววววววววว จะน่ารัก น่าอร่อยเหมือนในรูปมั้ยนะ

.

.

.

.

.

ข้าวกล่องช้างยุ่นนี่ก็ดูไม่ธรรมดาาาาาา…น่าหร่อยๆ

.

.

.

.

.

ไข่ตุ๋นก็น่าทานนนนน

.

.

.

.

.

แต่ยังไงก็สู้ของพิมไม่ได้ ดูซะ!!! โฮะๆๆ สุดยอดง่ะ…มาดูใกล้ๆกันดีกว่า

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ของหวาน

.

.

.

.

.

ของดังของเซนได

.

.

.

.

.

มีหูฉลามด้วยยยยย

.

.

.

.

.

มะเขือม่วงดอง…อร่อยสุดๆ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เยอะแยะมากหมายหลายช่อง…

แล้วหมดมั้ย…

จะเหลือหรอ…ราบบบบค่ะ!!!

.

.

.

.

.

ซูมให้กล่องช้างหน่อย…เดี๋ยวน้อยใจจจจจ

งืมมม ก็น่าทานไม่เบาาาาา (แต่ยังไงก็แพ้ของเค้านะ)

.

.

.

.

.

อิทะดาคิมัส…สุหรุ!!!

.

.

.

.

.

ง้ามมมมมมมมมมมมมมม

.

.

.

.

.

ก้อนเมฆน่ารักจัง

.

.

.

.

.

อิ๋ว กะชัยสนุกกันใหญ่

.

.

.

.

.

ลงจากชิงกันเซ็นแล้วค่า…

นั่งไป 1 ชม. ตอนนี้มาถึงสถานีเอจิโกะยูซาว่า (越後湯沢) จังหวัดนีงาตะ เพื่อต่อรถไฟไปโตยาม่า

.

.

.

.

.

คราวนี้ขึ้นขบวนชื่อ ฮาคุทากะ (はくたか)

วิ่งหน่อย…เวลางวดเข้ามาแล้ว

ไม่ค่อยชอบเวลาต่อรถแบบนี้เลย ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้เวลาน้อยนิด…ยิ่งพวกเครื่องบินนี่ยิ่งหนัก

เคยต้องวิ่งแบบหน้าตาตื่นขึ้นเครื่อง เพราะ gate ที่ลงมา กับ gate ที่ต้องบินไป อยู่ห่างกันมาก

แล้วต้องไปต่อที่สนามบินนานาชาติของประเทศที่ไม่เคยไปมาก่อน

ปวดหัวมากๆ

แต่นี่เป็นรถไฟ…ดีหน่อย เพราะชานชลามันไม่ได้อยู่ไกลกันมาก

แต่ก็ให้เวลานิดเดียว แบบประมาณว่าไม่ถึงสิบนาที ก็ต้องวิ่งเหมือนกัน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ขบวนนี้แหละค่า…ขึ้นโลดดดดดด

.

.

.

.

.

มุ่งหน้าไปตู้เบอร์ 4

.

.

.

.

.

มาถึงที่นั่งแล้ว

.

.

.

.

.

นั่งต่อไปอีกสองชม.

.

.

.

.

.

นั่งไป เม้าท์กันไป เล่น iPhone ไป สนุกสนาน…เวลาผ่านไปเร็วมาก

.

.

.

.

.

เย่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

หยัดเต๊ะไมริมาชิตะ!!!!!

มาถึงแล้วค่าาาาา

.

.

.

.

.

ขอบคุณนะคะคุณรถไฟ…ที่พามาถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ

.

.

.

.

.

ช้างต้องลากซุงขึ้นบันได…น่าสงสารจริงๆ ฮึบๆๆ สู้ๆนะช้างงงงยุ่นนน

.

.

.

.

.

เจอรถไฟหน้าตาน่ารักวิ่งผ่านมาพอดี…รถไฟที่ตจว.นี่น่าตาแปลกๆน่ารักเยอะมาก

เคยดูรายการหนึ่ง เค้าทำเกี่ยวกับเรื่องโอตากุที่บ้าคลั่งเกี่ยวกับเรื่องรถไฟในญี่ปุ่น

มีคนนึง…สุดยอดมาก…คือ เคยนั่งรถไฟมาแล้วทุกประเภท ทุกขบวนในญี่ปุ่น!!!!!!!!!!

ไม่ว่าจะเป็นชิงกันเซน(รถไฟหัวกระสุน ความเร็วสูง) เด็งฉะ(รถไฟฟ้า) เร็ทฉะ(รถไฟธรรมดา)

.

.

ที่ญี่ปุ่นจะมีพวกโอตากุที่คลั่ง หรือเชี่ยวชาญในเรื่องโน้นนี้นั้นเยอะแยะไปหมด

คนต่างชาติมักจะมี image แย่ๆเกี่ยวกับพวกโอตากุ

เพราะได้รับอิทธิพลทางความคิดมาจากการอ่านจากหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่น

เนื่องจากในการ์ตูนมักจะเขียนอ้างถึงพวกโอตากุในมุมโรคจิตๆ ดูเป็นคนแปลกๆ เก็บตัว

เช่น พวกคลั่งการ์ตูนอะนิเมชั่น หรือภาษาญี่ปุ่นเรียกแค่สั้นๆว่า “อะนิเมะ”

หรือโอตากุคลั่งการอ่านหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่น หรือที่ภาษาญี่ปุ่นเรียก “มังง่ะ”

คือ…ในสมัยก่อน คำว่าโอตากุ อาจจะดูแรง และมีความหมายไปในเชิงลบ

แต่จากการสังเกตตั้งแต่อยู่ญี่ปุ่นมา ทำให้ได้รู้ว่า โอตากุ ไม่ได้แย่อย่างที่คิด

ปัจจุบันมีการใช้ในความหมายที่กว้างขึ้น คือ รวมถึงพวกที่ คลั่งอะไรซักอย่างมากๆด้วย ง่ายๆคือ

พวกที่บอกว่าตัวเองเป็น…mania คลั่งการดู คลั่งการฟัง คลั่งการซื้อ หรือคลั่งการสะสมอะไรบางอย่าง

ก็สามารถเรียกตัวเองว่าเป็นโอตากุได้แล้ว

.

.

.

อย่างในแล็บยุ่น มีเพื่อนนักวิจัยคนนึงเป็นพวกคลั่งรถไฟ ภาษาญี่ปุ่นเค้าเรียกว่า

เทะทซึโดโอตากุ (鉄道オタク)

ซึ่งจะใช้เวลาว่างของตัวเองทั้งหมดไปหมกมุ่นอยู่กับการสะสมโมเดลรถไฟ อะไรที่เกี่ยวกับรถไฟนี่แกซื้อหมด

และ…ท่องตารารถไฟทั่วประเทศ!!!

อย่างถ้าอยากจะรู้ว่า จากสถานีหน้าบ้านพิม ไปฮ็อกไกโด ด้วยระยะทางที่สั้นที่สุดนี่แกสามารถบอกได้เลยว่า

ต้องขึ้นรถไฟตอนกี่โมง ต่อสายไหน ไปยังไง…

.

.

.

จริงๆก็ไม่ใช่ว่าจะบ้าคลั่งจำกันไปแบบไร้ความหมายนะคะ เพราะเค้าก็จะมีการแข่งขันกันระหว่างพวกโอตากุด้วย

จริงๆก็น่าจะคล้ายกับแฟนพันธุ์แท้บ้านเราน่ะแหละ เพียงแต่เหนือชั้นกว่าหน่อย

.

.

.

ที่เสียบตั๋วออกยังเป็นระบบยื่นให้พนักงานสถานีอยู่เลย

แสดงถึงความไกลปืนเที่ยง

แต่ดีนะ…ดูไม่เย็นชา…คือได้มีปฎิสัมพันธ์กับผู้คนบ้าง

อะไรที่เป็นอัตโนมัติมากๆก็ไม่ไหว อย่างที่โตเกียวนี่ผู้คนเย็นชา ไม่มีใครยุ่งกับใคร

อย่ามาทำอะไรชักช้าน่ารำคาญ ทุกชีวิตดูเร่งรีบ

ยิ่งได้มาตจว.อย่างนี้ ยิ่งเห็นความแตกต่าง

.

.

.

.

.

ออกมาแล้ว นอกสถานี

และตึกสูงที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ก็คือโรงแรมที่จะใช้ไว้ซุกหัวนอนตลอดทริปนี้

ฮ่าๆ อะไรจะวิเศษ ไม่ต้องเดินไกล ออกมาจากสถานีก็ถึงโรงแรมเลย

.

.

.

ช้างยุ่นบอกว่า นี่คือสาเหตุนึงที่เลือกมาโดยรถไฟ

คือจริงๆแล้ว นักวิจัยคนอื่นในแล็บ เค้ามาโดยเครื่องบินกันหมด เพราะเดินทางแค่ชม.เดียว

แต่ยุ่นบอกว่า พวกนั้นอาจจะลืมคิดไปหน่อยรึเปล่า ว่าไหนจะต้องนั่งรถทัวร์ หรือรถไฟไปสนามบินฮาเนดะ

ต้องไปก่อนเวลาเครื่องออกเป็นชม.ๆ แถมพอลงจากเครื่องก็เสียเวลารอรับกระเป๋า แล้วก็ต้องนั่งรถเมล์เข้ามาในตัวเมืองโตยาม่าอีก

มารถไฟแบบพิมกับยุ่นนี่ อาจจะลำบากตอนต่อรถไฟ แต่สะดวกมากๆคือรถไฟมาเกยอยู่หน้าโรงแรมเลย

แถมได้ชมวิวสวยๆตลอดทาง

อยู่บนเครื่องบินจะเห็นอะร้ายยยยย…ฮิๆๆ

.

.

.

.

.

ถ่ายรูปกับหน้าสถานีเวอร์ชั่นขี้เกียจเดินไปใกล้ๆ เพราะแดดแรงมากๆ อยากรีบไปโรงแรมแล้ว

.

.

.

.

.

ออกมาจากสถานี ทางด้านซ้ายมือใกล้ๆกัน (คือจริงๆแล้วมันก็อยู่ติดกับสถานีเลยแหละ) มีห้างขนาดใหญ่ ชื่อ Marier

พิมรีบเล็งไว้เลย เพราะวันพรุ่งนี้ที่ช้างยุ่นไปทำงาน พิมจะมาสิงอยู่ที่นี่แหละ

ลูกสาวคูแม่แมวน้ำซะอย่าง…ฮ่าๆ วิญญาณผีช้อปปิ้งตามห้างสิงได้ทุกเมื่อ…

สามารถเดินห้างได้เป็นวันๆ ทุกร้าน ทุกชั้น ทุกแผนก เดินได้ไม่มีเบื่อ

.

.

.

.

.

มัวแต่ถ่ายรูปให้ภรรยา…ปล่อยกล้องได้แล้ว เค้าถ่ายให้บ้าง!!!

.

.

.

.

.

แค่ข้ามไฟแดง 2 ไฟแดง…ก็ถึงโรงแรมแล้ว สะดวกจริงๆ!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ถึงโรงแรมแล้วจ้าาาาาา…

นั่งพักเหนื่อยกันแป๊บนึง ตากแอร์เย็นฉ่ำ จิบชาเขียว พร้อมกับทานขนมที่ซื้อมา!!!!

แกะเลยๆๆๆ

.

.

.

.

.

package สินค้าของญี่ปุ่นนี่ไม่เคยทำให้ผิดหวัง…เนี้ยบตลอด

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ฮ่าๆๆ  มันคือ คุ้กกี้ค่าาาาาาาา….อาจจะดูธรรมดา แต่รสชาติเยี่ยมมากๆ

เข้ากับชาเขียวร้อนสุดๆ อร่อยๆ

ตอนแรกกะว่าจะเอาไว้ทานตอนเช้าของทุกวันกับชาร้อน

แต่พอเปิดกล่องปุ๊บ…

แร้งก็ลงกันสองตัว…จนราบบบบบบบบบบบบบบบบ -_-‘

.

.

.

จากนั้นก็อาบน้ำให้สดชื่น แล้วก็ลงไปเดินเล่น และตระเวณหาร้านอาหารกัน หิวแล้วๆๆ

.

.

.

ท้องฟ้าสดใสมากกกกกกกกกกกกก

.

.

.

.

.

เมืองเค้ามีรถรางด้วยน้า…สีชมพูซะด้วย น่ารักที่สุด

พรุ่งนี้ช้างยุ่นก็ต้องนั่งรถรางไปประชุมที่มหาวิทยาลัยโตยาม่า

เห็นยุ่นบอกว่า 200 เยน ตลอดสาย

.

.

.

.

.

ฮ่าๆ หน้าตาน่ารักสุดๆ ดูเป็นกุลสตรีมากมาย

.

.

.

.

.

เห็นรูปปั้นอย่างงี้แล้วทนไม่ได้จริงๆ ต้องขอเข้าไปมีส่วนร่วมนิดนึง

.

.

.

.

.

ช้างยุ่นงี้ตัวดีเลยอ่ะ เวลาเห็นอะไรโรคๆแล้วชอบไล่ให้ไปถ่ายรูปด้วย -_-‘

ถ่ายรูปไปก็หัวเราะตัวอ่อนตัวงอไป…เฮ้อ จะบ้าตาย

ไม่หรอก…จริงๆแล้วพิมนี่ตัวชอบเลย ประหลาดดี ฮ่าๆ ชอบๆ

แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเวอร์ชั่นทำท่าทางเลียนแบบมากกว่า

แต่บางทีก็แอบกลัวนะ

ว่าไอ้ที่ไปทำท่าทางล้อเลียนเค้านี่ คือเป็นสิ่งสำคัญ หรือเคารพบูชาของประเทศเค้ารึเปล่า

กลัวโดนรุมยำเหมือนกัน

เพราะฉะนั้นก่อนถ่ายรูปทุกครั้ง ก็จะพยายามพิจารณา หรือไม่ก็รีบถ่ายอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งหนีไป ฮิๆ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ออกมาจากโรงแรม…เดินวนไปเวียนมาก็ยังไม่เจอร้านที่ถูกใจ…

ก็เลยบอกช้างยุ่นว่า ลองเดินไปหลังโรงแรมกันมั้ย

แล้วก็…บิงโก!!!!!! ในที่สุดก็เจอร้านนึง…ดูเล็กๆ แต่อบอุ่น…ดูจากหน้าร้านแล้วไม่น่าจะผิดหวัง

.

.

.

.

.

เตรียมตัวเช็ดน้ำลายกันได้แล้วนะค้าาา…ฮิๆๆ

.

.

.

.

.

น้ำชาในแก้วเบียร์

จริงๆนะ ไม่ได้โม้…เลิกดื่มกาแฟแล้ว…โปรเจคต่อไปคือเลิกเหล้าเบียร์

ฮ่าๆ ต้องทำให้ได้ เพราะจะได้จวกคนที่อยู่ข้างๆให้เลิกให้ได้!!!

เท่ห์จะตาย…เข้าร้านเหล้า แล้วสั่งน้ำชา

.

.

.

.

.

กุ้งญี่ปุ่นไม่แพ้ๆๆ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

คนญี่ปุ่นนี่โชคไม่ดีอย่างคนไทยที่มีน้ำจิ้มทะเลรสเด็ด

เมื่อกี๊ตอนทานกุ้งนี่กรี๊ดมากๆ คือเนื้อกุ้งแน่นมาก สดสุดๆ

เสียอย่างเดียว…น่าจะมีน้ำจิ้มทะเล

ทานไปก็บ่นให้ช้างยุ่นฟังไป

.

.

บนโต๊ะอาหารนี่มีแต่โชหยุวางอยู่…ซึ่งเค้าก็ไม่ได้เอาไว้จิ้มเนื้อกุ้งเนื้อปลาเนื้อหอยแต่อย่างใด

แต่เอาไว้ทานกับซาชิมิ

.

.

อาหารส่วนใหญ่ของญี่ปุ่นนี่จะไม่ค่อยมีน้ำจิ้มอะไรเหมือนบ้านเรา

คือเค้าจะให้ความสำคัญกับรสชาติดั้งเดิมของอาหารมากๆ

คือพยายามปรุงแต่งรสชาติให้น้อยที่สุด

อย่างมากก็อาจจะแค่มีเกลือให้จิ้ม

.

.

.

.

.

เมนูแรก…เป็นของดังของโตยาม่าเลย

ชื่อ เก็งเกะคาระอะเกะ

บีบมะนาวให้ทั่ว…แล้วก็จิ้มเกลือ

เก็งเกะ นี่คือชื่อของปลา

เนื้อปลานุ่มมากๆ แทบจะละลายในปาก…

.

.

.

.

.

ต่อไป…ซาชิมิ โมริอาวาเสะ (โมริอาวาเสะ…แปลว่า จานรวม)

จานนี้นี่…ตอนแรกพิมบอกช้างยุ่นว่า ขอบาย…เพราะไม่ชอบปลาดิบ

ตั้งแต่มาญี่ปุ่นนี่เคยทานอยู่แค่ไม่กี่ครั้ง

ซึ่งทั้งหมดเป็นการทานในสถานการณ์ที่ไม่สามารถเลี่ยงได้

เช่นไปทานข้าวกับเจ้านายคนญี่ปุ่นของยุ่น หรือคุณพ่อชาวญี่ปุ่นของเพื่อน

เค้ายื่นให้ ก็ต้องกลั้นใจทาน

.

.

.

คือพิมไม่ไหวกับพวกของดิบๆ มันจินตนาการโรคจิตไปต่างๆนานา ฮ่าๆ

เช่นแบบ…กลัวมันจะเข้าไปแหวกว่ายต่อในกระเพาะเรา…(เฮ้อ…จิตมากๆอ่ะ)

แล้วอีกสาเหตุนึงที่สำคัญคือ กลิ่นมันจะคาวๆ แหวะๆ ไม่ไหวๆ

.

.

.

แต่จานนี้นี่…ช้างยุ่นการันตี บอกว่าดูสดน่าอร่อยมากๆ

และรับรองว่าไม่คาวเหมือนที่โตเกียวแน่นอน…เพราะนี่เมืองทะเล

.

.

.

คะยั้นคะยออยู่ซักพัก เลยลองดู

.

.

.

พอลองทานดูเท่านั้นแหละ…โอ้ววว…เปลี่ยนโลกเลยค่ะ

มันอร่อยมากๆ

เนื้อแน่น…ไม่คาว อร่อยยยยยยยยยยย!!!!!!!

พิมเลยกวาดคนเดียวแทบจะราบ

ช้างยุ่นได้แต่มองตาปริบๆด้วยความมึนงง…

.

.

.

.

.

ดูสิ…น้องกุ้งน่ารักมั้ยคะ

.

.

.

.

.

มีเปลือกหอยตกแต่งจานมาด้วย

.

.

.

.

.

โฮะๆๆ

.

.

.

.

.

สั่งซุปมาซดให้คล่องคอหน่อย

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โว้ววววว

.

.

.

.

.

เนื้อแน่น กล้ามโต๊โต

.

.

.

.

.

แงะๆแคะๆ…อร่อยที่สูดดดดดดดดด

.

.

.

.

.

ของเค้าสดจริงๆ!!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

จุดนี้ต้องเปิบด้วยมือเท่านั้น!!

.

.

.

.

.

ปลาย่างเกลือ

.

.

.

.

.

เหลือแต่กระดอง

(ทำไมต้องทำหน้าโหดด้วยล่ะคุณปู…)

.

.

.

.

.

วันนี้ทานแบบผู้ดี…คือไม่ได้อิ่มพุงกางแทบจะต้องกลิ้งขึ้นโรงแรม

จริงๆแล้วไม่ได้อยากจะเป็นผู้ดีอะไรกันหรอก แต่ว่าพรุ่งนี้คุณช้างยุ่นมี present สำคัญ เลยต้องรีบกลับมาซ้อมพรีเซนต์

แล้วก็ต้องรักษาร่างกายด้วย เดี๋ยวไปอาหารเป็นพิษ ท้องเสียท้องร่วง ไม่สบายขึ้นมาแล้วจะเศร้า

.

.

.

.

.

ก่อนขึ้นห้อง เดินข้ามถนนไปแวะคอนบินี่ (ร้านสะดวกซื้อ) แถวโรงแรม ซื้อน้ำ และคัพนู้ดเดิ้ล ฮ่าๆ เผื่อหิวกลางดึก

.

.

.

.

.

ถึงโรงแรมแล้ว…อิ่มง่วงมากๆ แต่ยังนอนไม่ได้

เพราะว่าต้องเป็น coach ซ้อมพรีเซนต์ให้ช้างยุ่น

.

.

.

พรุ่งนี้คุณช้างต้องพรีเซนต์สิบนาที แล้วฮีเป็นโรคจิตอย่างหนึ่ง…คือเค้าบอกสิบนาที ก็ต้องซ้อมให้ได้สิบนาที

ช้างยุ่นอ้างว่า คนญี่ปุ่นเค้า concern เรื่องเวลามากๆ

ก็รู้…ว่าเค้าให้ความสำคัญเรื่องเวลา…จริงๆก็ไม่ใช่แค่ญี่ปุ่นหรอก มันก็แทบทุกชาติน่ะแหละ

แล้วก็เป็นเรื่องดี ที่เราเป็นคนรักษาเวลา

.

.

.

แต่เกินมาแค่สิบกว่าวิ…แหม มันจะอะไรนักหนา…หึ่ยยยย

.

.

.

คือพิมนี่ช่วยซ้อมพรีเซนต์ให้ยุ่นมาตั้งแต่สมัยเรียนโทโน่นนนนน…ยันจบเอก

ตอนอยู่ไทย ก็ออนไลน์ซ้อมข้ามประเทศ ไม่ได้หลับได้นอน

.

.

.

ความโรคจิตเรื่องเวลาต้องเป๊ะๆนี่เป็นมาตั้งแต่สมัยโน้น จริงๆแล้วพูดได้โอเคตั้งนานแล้ว

แต่เวลาเลยไปแค่สิบห้าวิ ก็ต้องซ้อมๆๆ จนได้เวลาเป๊ะๆ

สรุปว่าพี่เค้าซ้อมไปไม่รู้กี่สิบรอบ

.

.

.

ไอ้คนฟังนี่ฟังจนแทบจะพูดแทนได้

.

.

ซ้อมกันถึงเกือบๆห้าทุ่มก็เข้านอน…เป็นอันหมดหนึ่งวันที่โตยาม่า

.

.

.

.

.

โฮกกกก เป็นบล็อกที่ถึกมากกกกกกกกกกกกกกก

นี่เพิ่งจะจบไปแค่วันแรกงั้นหรอ

ฮ่วยยยย…เหลืออีกตั้งสามวัน เดี๋ยวค่อยๆทะยอยอัพก็แล้วกันเนาะ