พิม ยุ่น และ Boyz II Men ณ โยโกฮาม่า

เมื่อปลายเดือนที่แล้ว ขณะที่กำลังนั่งทำหน้าง่วงอยู่หน้าจอทีวี

.

.

.

.

.

แต่แล้ว…ความง่วงก็กลับต้องกระเจิดกระเจิงหายไป เมื่อเสียงเพลงที่ “คุ้นเคย” ดังแว่วออกมาจากจอทีวีตรงหน้า…

.

.

.

.

.

เป็นเสียงเพลงที่ไม่มีคนขับร้อง…เป็นเสียงเพลงบรรเลงของวงออเคสตร้า…

.

.

.

.

.

ถึงไม่มีเสียงร้อง…แต่ในใจกลับร้องตามได้อย่างอัตโนมัติ

Although we‘ve come to the end of the road …Still I can’t let go…It’s unnatural…

.

.

.

.

.

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

BOYZ II MEN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

แล้วยังไงเนี่ยะ…ใคร ทำอะไร ที่ไหน อย่างไร เมื่อไหร่ คำถามพรั่งพรูมากมาย!!!!!!

.

.

.

.

.

เพียงเสี้ยววินาทีนั้น จ้องหน้าจอเขม็ง มุ่งไปที่เบอร์โทรศัพท์หรือเว็บไซต์ หรือตัวอักษรใดก็ตามที่ดูเป็น keyword แล้วก็จด จด จด และจดแหลก…

.

.

.

.

.

หลังจากนั่น ก็ส่งเสียงกรีดร้องเรียก “บาร์นนี่” (ชื่อใหม่ของช้างยุ่นค่ะ ส่วนพิมก็มีชื่อใหม่เหมือนกันคือ “เบ็ตตี้” เรียกกันอยู่สองคนดูเป็นฝรั่งมากมาย)

.

.

.

.

.

ที่มาของชื่อขออธิบายด้วยรูปดีกว่า…

ถึงไม่เหมือนแบบร้อยเปอร์เซนต์แต่ก็ถือได้ว่ามีจุดร่วมอยู่เยอะมากทีเดียว…

.

.

.

.

.

กรีดร้องเรียกบาร์นนี่…บาร์นนี่ก็รีบวิ่งมาหน้าตาตื่น ประมาณว่านึกว่าภรรยาโดนไฟดูดดด

.

.

.

.

.

พอบาร์นนี่มา ก็เล่าให้บาร์นนี่ฟังแบบดูลนด้วยความตื่นเต้นอย่างยิ่งยวดว่าเมื่อกี๊เหมือนเห็น promo spot คอนเสิร์ต Boyz II Men　แต่เล่ายังไม่ท้นจะจบ…แป่ววว บาร์นนี่ก็ตัดบทหนีไปทำงาน…

.

.

.

.

.

แอบงงเหมือนกัน ว่าทำไมดูไม่เสียจริตกรี๊ดกร๊าดดด ทั้งๆที่บาร์นนี่ก็คลั่ง Boyz II Men มากๆ

.

.

.

.

.

ปล่อยให้เบ็ตตี้นั่งทำหน้ามึนอยู่หน้าจอคอมคนเดียว…

แต่ก็ยังมิวายที่จะเข้าเว็บฯไปหาข้อมูลต่อ ซึ่งก็ทำให้ได้รู้ว่า สิ่งที่คิดนั้นไม่ผิด…

.

.

.

.

.

Boyz II Men มาทัวร์คอนเสิร์ตที่ญี่ปุ่นจริงๆค่ะแม่เจ้า…โอ๊ยยย จะเป็นลมมมม

.

.

.

.

.

ชื่อเต็มๆของคอนเสิร์ตคือ…

Boyz II Men with New York Symphonic Ensemble Japan Tour 2009

.

.

.

.

.

ความพิเศษของคอนเสิร์ตครั้งนี้คือ…

เป็นคอนเสิร์ตครั้งแรกของ Boyz II Men ในประเทศญี่ปุ่น

เป็นคอนเสิร์ตครั้งแรกของ Boyz II Men ที่แสดงคอนเสิร์ตร่วมกับวงออเคสตร้า

และวงออเคสตร้าที่พูดถึงก็คือ The New York Symphonic Ensemble

.

.

.

.

.

พออ่านหน้า information คอนเสิร์ตจบ รู้สึกเหมือนถูกบิ๊วท์มากๆ จนต้องรีบเปิดไปดูหน้าที่บอกเกี่ยวกับรายละเอียดการแสดง

.

.

.

.

.

กวาดสายตาดูคร่าวๆ พบว่า มีการแสดงทั้งหมดสามเมือง เริ่มจาก โอซาก้า ถัดมาคือที่นาโงย่า และที่สุดท้ายคือ โยโกฮาม่า…

.

.

.

.

.

กรี๊ดดดดดดดดด มีที่โยโกฯด้วยหรอออออออ ไม่ไกลๆๆ สามารถค่ะๆๆๆ

.

.

.

.

.

ทันใดนั้นก็เหลือบมาดูวันที่แสดง…เขียนไว้หราว่า “Aug 4, 09” ซึ่งพอลองนับนิ้วดู ก็พบว่า เหลืออีกแค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น!!!

.

.

.

.

.

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แล้วจะมีบัตรมั้ยเนี่ยะ!!!!!

.

.

.

.

.

หลังจากมีคำถาม “แล้วจะมีบัตรมั้ยเนี่ยะ!!!!!” ผุดขึ้นมา เบ็ตตี้ก็ขาหมุนเป็นวงกลมรีบหาข้อมูลเกี่ยวกับบัตรทันที…ซึ่งก็พบว่า

.

.

.

.

.

บัตรมีสามเกรด…เทียบเป็น A B และ C ก็แล้วกัน…โดยที่ C คือบัตรถูกที่สุด…โดยในเว็บบอกว่า  B และ C เต็มหมดแล้ว เหลือแต่ A ซึ่งมีวงเล็บไว้ด้านหลังด้วยว่า “เหลือที่นั่งน้อยมาก”

.

.

.

.

.

โอ้วววววววววววววววว กดดันมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

.

.

.

.

.

สับสนสุดๆ เอาไงดีๆๆๆ อยากไปดูมากๆๆๆๆๆ แต่…มันแพงง่ะ…ว่าแล้วก็โทร.ไปบ่นๆกะบาร์นนี่

.

.

.

.

.

บาร์นนี่ก็ฟังๆเหมือนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา แล้วก็รีบตัดบทวางไปเพราะกำลังวุ่นวายหัวฟูกับการประชุมอยู่

.

.

.

.

.

แต่ในบ่ายของวันนั้นเอง…ก็ได้รับโทรศัพท์จากบาร์นนี่…พอรับโทรศัพท์ขึ้นมา ก็ได้ยินเสียงบาร์นนี่บอกว่า…

Although we‘ve come to the end of the road …

เค้าซื้อบัตรมาแล้วจ้าาาา สองใบๆๆ!!!

.

.

.

.

.

จุดนั้น….ช้อค…นิ่งเงียบไปสามวิ…จากนั้นก็กรี๊ดใส่โทรศัพท์อย่างเสียสติ!!!!

.

.

.

.

.

แล้วทำเป็นไม่สนใจ ที่แท้ก็อยากจะเซอร์ไพร้ส์ค้าววววววววววววววววววววววววว…

.

.

.

.

.

สามีใครเนี่ยะ น่ารักที่สุดในโลกกกกกกกกกกกกกกกกกกก Muahhhhhhhhhhhhhhhhhh!!! จุ๊บใหญ่ๆหนึ่งล้านที

.

.

.

.

.

หลังจากวันนั้น ทุกคืน ก่อนนอน พิมกับยุ่น จะทำการซ้อมร้องเพลงของ Boyz II Men อย่างบ้าคลั่ง

เพื่อเมื่อถึงวันจริงจะได้อิ่มเอมกับคอนเสิร์ตได้อย่างเต็มที่

.

.

.

.

.

และแล้ว…เมื่อวันคอนเสิร์ตมาถึง…

.

.

.

.

.

เอิ่ม…จะบอกว่า คุณบาร์นนี่ช้างยุ่นถึงกับลางานเพื่อการนี้เลยทีเดียว  จริงๆคอนเสิร์ตมีตอนเย็น เริ่มตั้งโน่น…ทุ่มครึ่ง

แต่พี่ยุ่นบอกว่า ไหนๆก็ไหนๆ เดี๋ยวไปตะลุย China Town กันก่อน เหะๆ ประเด็นคือพิมอยากกินติ๋มซำมั่กๆ พี่ยุ่นเค้าเลยจะพาไปเปิบร้านดัง

แล้วก็อยากพาพิมไปเดินเล่นใน Yokohama ก่อนด้วย

.

.

.

.

.

ไปเร้ยยยย ออกเดินทางงงง

.

.

.

.

.

รูปใบแรกๆของทุกการเดินทาง จะเริ่มจากหน้าบ้านของเรา

ปล. นี่บาร์นนี่แอบเอาลิปสติกเบ็ตตี้ไปทาชิมิ!!!

.

.

.

.

.

ปลายทางของเราในวันนี้คือ Yokohama ค่ะ เพราะฉะนั้น ก็ตั้งต้นที่ Shibuya เหมือนเดิม

.

.

.

.

.

แล้วหาทางไป Tokyu Toyoko Line ให้เจอค่ะ

.

.

.

.

.

ผ่านร้านโปรด…แต่ถูกล็อคตัวไว้ไม่ให้เข้า…เนื่องจากเดี๋ยวพลาดเที่ยวรถไฟ

.

.

.

.

.

กรี๊สสสสสสสสสสสสส…เกือบไม่ทันจริงๆ เหลืออีก 5 นาที รถไฟจะออก!!!

.

.

.

.

.

นั่งต้นสาย ยันสุดสายเลยค่ะ ไปลงสถานีปลายทาง Motomachi-Chuukagai

.

.

.

.

.

นั่งไปเม้าท์กับบาร์นนี่ไป แป๊บๆก็มาถึง

.

.

.

.

.

ใช้เวลาแค่ครึ่งชม.เท่านั้น

.

.

.

.

.

สถานีปลายทาง..Motomachi- Chuukagai

.

.

.

.

.

จากนั้นก็ขึ้นบันไดเลื่อนไปโลด…ไปหาทางออกไป China Town กันค่ะ

.

.

.

.

.

หวีดหวานกันก่อนหนึ่งใบ ก่อนเดินทางต่อ…คริๆๆ

.

.

.

.

.

ขึ้นบันไดเลื่อนมา เจอกับป้ายไฟร้านติ๋มซำเลยรีบถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน

.

.

.

.

.

ถึงจะหิวแค่ไหน แต่ถ้าระหว่างทางเจอมุมสวยๆ เจ๊เบ็ตตี้ก็จะต้องขอแชะนิสนุง

.

.

.

.

.

โฮก…เดินต่อไปๆ

.

.

.

.

.

เจอแล้ว ทางออก

.

.

.

.

.

เห็นแสงสว่าง ท้องก็เริ่มร้อง

.

.

.

.

.

จุดนี้ถ้ายังหลง วันเสาร์อาทิตย์ควรไปสมัครโรงเรียนติวเข้าอนุบาล

.

.

.

.

.

มาถึงเมืองจิงเลี้ยวววววววววววววววว

.

.

.

.

.

ที่นี่น่าจะเป็นเมืองจีนที่สะอาดที่สุดในโลกรึเปล่า เหะๆๆ

.

.

.

.

.

เดินต่อมาอีกไม่นานก็มาถึงร้านติ๋มซำ

.

.

.

.

.

โอ๊ยยย อร่อยมากๆ กินกันเต็มคราบแบบลืมว่าลดความอ้วนกันอยู่ไปชั่วขณะ

เพิ่งเข้าใจความหมายของคำว่า “หน้ามืด” ก็วันนี้นี่แหละ

.

.

.

.

.

อิ่มท้องแล้ว ก็ไม่รีรอนั่งรถไฟสายเดิมมาลงที่สถานี Minatomirai เพื่อมาลั้นลาเดินเล่น

.

.

.

.

.

ออกมาจากสถานี Minatomirai ก็จะเจอกับ Queen’s Square

บันไดเลื่อนสีแดงแรงฤทธิ์ เริ่ดมากๆ

.

.

.

.

.

Queen’s Square นี่เป็น shopping center ขนาดใหญ่(มาก) แต่วันนั้นก็ไม่ได้สำรวจตัวห้างกัน

เพราะอยากออกไปควงแขนเดินชมวิวสูดอากาศสดชื่นกันมากกว่า

.

.

.

.

.

มองจากตัวห้างไป เห็นชิงช้าสวรรค์ขนาดใหญ่อยู่ไม่ไกลนัก

ที่ญี่ปุ่นนี่ไม่รู้เป็นอะไร…ชอบสร้างชิงช้าสวรรค์!!!

แล้วสร้างทีก็ไม่ใช่เล็กๆ ใหญ่บิ๊กเบิ้มอย่างงี้เยอะแยะมากๆ อย่างโอซาก้าก็มี โกเบก็มี

หรือหัวเมืองใหญ่อื่นๆก็อาจจะมีด้วยเหมือนกันรึเปล่าก็ไม่แน่ใจ

อย่างในรูปนี่ ชื่อว่า “cosmoclock21” เคลมว่ามีส่วนสูงจากพื้นดิน 112.5 m. และจุดคนได้ 480 คน

แต่วันนั้นไม่ได้กรีดร้องไปขึ้น เพราะ…ชริๆๆๆ เคยขึ้นสูงกว่านี้มาแร้วย่ะ ที่ “Palette Town” โอไดบะ

ฮ่าๆ สูงกว่าที่นี่ 2.5 m.

แต่ที่สูงที่สุดที่เคยขึ้นคือ “London Eye” ที่ 135 m.

แต่ทุกที่ที่พูดถึงจะต้องพ่ายแพ้ไปเลยเมื่อเทียบกับ “Singapore Flyer”

อันนั้นต้องยกให้เค้าจริงๆ สูงที่สุดในโลกแล้วค่ะ 165 m. บรื๋ออออ

.

.

.

.

.

ชิงช้าสวรรค์นี่จริงๆแล้วเป็นส่วนหนึ่งของ Amusement Park ที่ชื่อภาษาปะกิดว่า Yokohama Cosmo World

วันนั้นโชคดีที่เป็นการเดินทางไปเพื่อดูคอนเสิร์ต

ถ้าตอนเย็นไม่มีคิวดูคอนเสิร์ตนี่…รับรองได้ว่า จะต้องถูกบาร์นนี่ลากไปเล่นเครื่องเล่น “โรคๆ” แน่ๆ

.

.

.

.

.

จาก Queen’s Square จะมีทางเชื่อมที่สามารถเดินไปถึง Hall ได้เลย

.

.

.

.

.

.

จากตรงนี้นี่เริ่มสัมผัสได้ถึงไอทะเลอย่างชัดเจน

.

.

.

.

.

เดินไปจนเจอป้ายบอกทางไป Hall…แต่มองนาฬิกาแล้วยังเหลือเวลาอีกถมเถ

.

.

.

.

.

ก็เลยมาเดินเล่นตรงท่าเรือ Minato Mirai Pukarin Sanbashi Pier ที่อยู่ใกล้ๆกับ Hall

.

.

.

.

.

เดินลัดเลาะชมวิวมาเรื่อยๆ ก็จะมาเจอกับมุมที่มองเห็นสัญลักษณ์ของเมือง Yokohama ได้อย่างชัดเจน

ตึกที่ดูเป็นแท่งคล้ายสี่เหลี่ยมผืนผ้าทางด้านขวามือนี่ถือเป็น Landmark ของเมือง

แล้วตลกจริงๆ ชื่อ ตึกก็ดันชื่อว่า “Yokohama Landmark Tower” ฮ่าๆๆ ไม่รู้จงใจหรือว่าอะไร

จะบอกว่าตึก Landmark นี้ถือเป็น office building ที่สูงที่สุดในญี่ปุ่นแล้วนะคะ มีทั้งหมด 70 ชั้น สูง 296 m.

ถ้ามาตอนกลางคืนจะสวยยยยยยกว่านี้มากๆ เพราะตึกจะเปิดไฟสวยงามตัดกับสีดำของท้องฟ้า

.

.

.

.

.

เสียดาย ไม่ได้เอาขาตั้งกล้องมา ผู้คนก็ไม่มีมาเดินผ่านให้เป็นเหยื่อ

อยากจะถ่ายรูปคู่มากๆ แต่ก็อดไปตามระเบียบ

.

.

.

.

.

วันนั้นมีเมฆครึ้มปรากฎตัวให้พอตื่นเต้นกันนิดหน่อย

แต่โดยรวมแล้วอากาศดีมาก

คงเป็นเพราะมีลมทะเล ก็เลยไม่ได้รู้สึกร้อนอบอ้าวเหมือนวันปกติวันอื่น

.

.

.

.

.

พอใกล้ๆได้เวลาก็เดินกลับมาที่ Convention Hall

.

.

.

.

.

Hall เค้าสวยงามมากกกก

.

.

.

.

.

เบื้องหน้าเป็น Hall ใหญ่ เบื้องหลังเป็นทะเล…เป็นวิวที่สุดยอดมากๆ

แถวนั้นนี่มองไปไม่ว่าจะซ้ายขวา จะเห็นคนเดินมาเป็นคู่ๆเต็มไปหมด หรือไม่ก็เป็นคุณพ่อคุณแม่เดินจูงมือลูกมาเดินเล่น

ใครมาเดินคนเดียวคงจะรู้สึกเปลี่ยวไม่มากก็น้อย

.

.

.

.

.

สดชื่นนนนนนนนนนนน…แต่ก็เริ่มจะรู้สึกคันยิบๆเพราะไอทะเล

.

.

.

.

.

ระหว่างนั่งรอก็บิ๊วอารมณ์กันมากมาย นั่งร้องเพลงโน้นเพลงนี้ไปเรื่อย

ตื่นเต้นจริงๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีวันนี้…

คือพิมกับยุ่นนี่มีความหลังมากมายกับ Boyz II Men เพราะ Boyz II Men ดังในยุคที่พิมกับยุ่นเริ่มๆจะหัดฟังเพลงสากล

ถ้าจะบอกว่า Boyz II Men เป็นครูภาษาอังกฤษคนแรกๆของชีวิตก็ไม่น่าจะแปลก

.

.

.

.

.

อย่างยุ่นเนี่ยะ เริ่มฟังด้วยตัวเองจากการดูช่อง Thaisky สมัย IBC โน่น (ไฮโซมากๆ) แต่พิมนี่…ต้องขอบคุณพี่ปลา ฮ่าๆ

คือจริงๆแล้วสมัยนั้นนี่ จุดเริ่มต้นของการคลั่งศิลปินต่างชาติของพิมนี่ส่วนใหญ่จะมาจากพี่ปลาแทบจะทั้งนั้น

คือด้วยความที่ตอนเด็กๆนอนห้องเดียวกัน

แล้วพี่ปลาจะมีวิทยุ (โอ้ววว…ใช้คำว่า วิทยุ ดูเรโทรมากมายค่ะ) ตัวเก่งเครื่องนึง

ที่ได้มาจากการจับฉลากของคุณพ่อในงานเลี้ยงรุ่นเตรียมทหารฯ

.

.

.

.

.

แล้วตอนนั้นพิมอยู่ม.ต้น แต่พี่ปลาขึ้นม.ปลายไปแล้ว เลยจะฟังเพลงชั้นสูงกว่า วันนึงก็เอาเทปเพลงของวงอะไรก็ไม่รู้มาเปิด

แล้วก็ฟังวนเวียนกรอกลับไปมาอยู่นั่นแหละ

ตอนนั้นภาษาอังกฤษของพิมก็ง่อยๆ ฟังออกแต่ท่อนฮุกที่พูด end of the road

แล้วตอนนั้นพี่ปลาคลั่ง Boyz II Men มาก มีเนื้อเพลงก็ฝึกร้องกันใหญ่

เพลงที่พิมชอบที่สุดคือ Water runs dry

ส่วนยุ่น คือเพลง On bended knee (ชิ…จริงๆแล้วฝึกร้องเอาไว้ขอโทษสาวที่ไหนรึเปล่าก็ไม่รู้)

ส่วนพี่ปลา…ฮ่าๆ ก็น่าจะเป็น End of the road รึเปล่า

.

.

.

.

.

หลังจากอัลบัมแรกก็ติดตามเรื่อยมา

แต่ก็แผ่วๆไปในยุคที่เหล่าบอยแบนด์หน้าใสกิ๊งจากฝั่งตะวันตกเข้ามามีอิทธิพลในวงการเพลงบ้านเรา

.

.

.

.

.

แต่ยังไงก็ยังเป็น boy-band แนว R&B ในใจที่ไม่เคยลืม…

คือเหมือนเพลงมันถูกฝังลงไปใน memory เรียบร้อย

ได้ยินเพลงขึ้นมาเมื่อไหร่ก็สามารถร้องคลอตามได้ตลอด

รู้สึกว่า Classicไม่ต่างจากความรู้สึกที่มีต่อกลุ่มศิลปินรุ่นเก๋าอย่าง The Carpenters, The Beatles หรือ Peter Paul and Mary

.

.

.

.

.

.

คือเพลงสมัยก่อน มันฟังแล้วติดหู ใช้ภาษาง่ายๆไม่ซับซ้อน

เพลงฝรั่งสมัยนี้นี่…ฟังยากมาก…คือหลายๆทีต้องเปิดเนื้อเพลงดูไปด้วย ไม่งั้นจะไม่สามารถร้องตามได้

(เอ๊ะ…หรือว่าเราโง่เอง ความสามารถไม่ถึงไรทำนองนั้น)

.

.

.

.

.

นั่งๆเม้าท์เรื่องเพลงกันไป จู่ๆก็หาวิธีถ่ายรูปคู่แบบเต็มตัวได้ ฮ่าๆ

.

.

.

.

.

พอได้เวลาหกโมงครึ่ง ประตูก็เปิด

ที่ญี่ปุ่นเนี่ยะ เค้าเคร่งเรื่องลิขสิทธิ์มากๆ

คือใน Concert Hall นี่ ห้ามถ่ายภาพนิ่ง ภาพเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น

ขนาดมือถือยังถูกสั่งให้ “ปิดเครื่อง” เน้นอีกทีว่า ไม่ใช่ Mute นะคะ ให้ “ปิด”

.

.

.

.

.

ก็เลยไม่มีภาพคอนเสิร์ตมาฝากกัน

ถ้าจะให้เล่าให้ฟังว่าสนุกแค่ไหน สงสัยต้องเขียนอีกสามวันสามคืน

เอาเป็นว่า…

.

.

.

.

.

ประทับใจที่สุดในโลก

ไม่ได้เวอร์นะ…แต่พอ Boyz II Men ปรากฎตัวบนเวทีนี่ถึงกับน้ำตาไหล

แล้วพอ…Boyz II Men ร้องเพลงสุดท้ายจบ…ทุกคนใน Hall ส่งเสียงกรี๊ดแล้วก็ก็ปรบมือดังและยาวนานมากๆ

ประมาณว่าเรียกร้องให้กลับมาปรากฎตัวอีกครั้ง

แล้วสุดท้ายพี่ๆเค้าก็ออกมาร้องอีกเพลงนึง เห็นเค้าบอกว่า ไม่เคยทำอย่างงี้ที่ไหนมาก่อน

คือร้อง RAP แล้วที่มันสุดยอดมากๆคือ Orchestra เป็น Backup

มันฟังดูแปลกหูมากๆ แต่ก็ dance กันกระจายทั้ง Hall

.

.

.

.

.

คอนเสิร์ตครั้งนี้มีความหมายมากๆ เพราะนอกจากจะคลั่งในตัวศิลปินมากๆแล้วเนี่ยะ

ยังเป็นเพราะ

ครั้งนี้ ถือเป็นคอนเสิร์ตครั้งแรกของ “พิมกับยุ่น” ด้วย

.

.

.

.

.

วันนี้เป็นวันที่มีความสุขมากๆอีกหนึ่งวัน

.

.

.

.

.

Romantic มากๆ ก่อนกลับก็นั่งชิลล์ดูพระจันทร์กับสามีเรื่อยๆเปื่อย

.

.

.

.

.

แต่จู่ๆท้องก็เริ่มส่งเสียงร้องเพลง End of the road อย่างโหยหวน

.

.

.

.

.

จนต้องรีบถ่ายรูปใบสุดท้ายแล้วก็รีบแจ้นไปหาข้าวหม่ำกัน

.

.

.

.

.

.

กลับถึงบ้านเกือบๆจะตึหนึ่ง มาถึงบ้านก็ยังนั่งเม้าท์กันต่อ

.

.

.

.

.

.

คุยกันไว้ว่า ถ้า DVD คอนเสิร์ตออกเมื่อไหร่ เราต้องหามาเก็บไว้ในครอบครองให้ได้อย่างแน่นอน!!!