สวัสดีค่ะคุณภูมิแพ้

เฮ้อ…ตั้งแต่เมื่อวันพุธที่แล้ว ที่ทำน้ำพริกกะปิให้ดร.ยุ่นโจ้นั่นแหละ เย็นนั้นเลย ได้เรื่อง คันยิกๆๆๆทั่วหน้า เนื่องจากคุณแม่กะปิเต็มไปด้วยน้องกุ้งแห้ง…

.

.

.

แล้วแม่ครัว…ด้วยความงก ตำกุ้งแห้งไว้เยอะเกิน เลยเอาที่เหลือๆน่ะกินเล่นจุบจับ ไม่น่าเล้ยยยย…

“รู้ว่าเสี่ยง…แต่คงต้องขอลอง”

แพ้กุ้งแท้ๆยังมิวายยย…สมน้ำหน้า…ไงล่ะ คุณภูมิแพ้เลยมาเยี่ยมเลย

.

.

.

แต่ถึงจะคันยิกๆ ก็ยังวางใจ…เพราะมียาแก้แพ้อยู่เต็มบ้าน ก็คิดว่า เดี๋ยวกินยาแก้แพ้ไป ตื่นมาตอนเช้าอาการน่าจะดีขึ้น…

.

.

.

แต่…

.

.

.

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไม่เลยยยยยยยยยยยยยยแม้แต่นิดเดียว

.

.

.

ดูเหมือนจะหนักกว่าเดิมซะอีกด้วยซ้ำ

คือมันขึ้นเป็นจ้ำๆทั่วหน้า น่ากลัวมากกกก ไม่เคยเป็นหนักขนาดนี้มาก่อน

.

.

.

จุดนั้นในใจคิดว่า…เอาฟระ สงสัยต้องเอา Elomet มาทาหน้าซะละ แต่จริงๆแล้วถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากจะทา…เพราะมันมีเสตียรอยด์ คิดไปคิดมาก็เลยไม่ทาซะหยั่งงั้น…ลูกทหารต้องอดทน สู้ต่อไป!!!

.

.

.

ผ่านมาจนวันศุกร์…

.

.

.

โฮกกกกก ไม่ดีขึ้นเลยยยยย ยังคงเป็นจ้ำๆแดงๆแสบๆ ฮือๆๆๆ…แต่ก็ยังอดทนฝืนลิขิตฟ้าไม่ทา Elomet นะ (เก่งจริงๆ)

.

.

.

จนสายๆของวันเสาร์…ตื่นนอนมาด้วยความเจ็บปวดใบหน้า สะกิดคนที่นอนข้างๆ บอกว่า

เค้าไม่ไหวแล้วอ่ะ มันทรมานมากๆเลย…ฮือๆๆ…ทำไงดี…ฮือๆๆ

.

.

.

พูดไป…น้ำตาร่วงเป็นสายยยไป…คือตอนนั้นสงสารตัวเองมากๆ หน้าตาเยินสุดๆ กินยาแก้แพ้อะไรก็แล้ว ทำไมมันไม่ดีขึ้นนะ…ในใจตอนนั้นจินตนาการไปสารพัดว่า นี่ชั้นจะต้องตายอย่างอนาถด้วยโรคผิวหนังบ้าๆนี่รึเปล่านะ ม่ายยยย…

.

.

.

คุณช้างยุ่นเห็นท่าไม่ดี เลยรีบคว้ามือถือ แล้วก็บอกว่า

ไปหาแม่คาวาโนะคุงดีกว่า เดี๋ยวยุ่นโทร.หาคาวาโนะคุงให้นัดแม่ให้เดี๋ยวนี้เลย

.

.

.

เฮือกกกกกกกกกก…ใช้เส้นอีกแล้วววววววววววววววว!!!! ในใจรู้สึกเกรงใจมากๆ (คือเค้ามีเว็บให้จองคิว แต่นี่เล่นมาทางลัดตลอด) แต่ภายนอกนี่พยักหน้างึกงักๆๆ…ไปๆๆๆ จุดนี้ต้องหาหมอแล้ว ไม่ไหวแล้ววว…

.

.

.

ช้างยุ่นก็โทร.ศัพท์ไปคุยกับคาวาโนะคุง ตอนนั้นประมาณสิบเอ็ดโมงครึ่ง คุยจบ ก็ได้ความว่า…ไม่มีปัญหา…ให้มาคลินิคตอนเที่ยงครึ่งได้เล้ย…

โฮ….ซึ้งใจครอบครัวคาวาโนะมากๆ อะไรจะประเสริฐ T_T ความรู้สึกเหมือนมีเทวดามาโปรดดดด

.

.

.

ก็เลยจัดแจงอาบน้ำแต่งตัวอย่างเร่งด่วนแล้วก็บึ่งไปคลินิค

.

.

.

ถึงคลินิคสายไปสิบนาที พอไปถึงก็ยื่นบัตรตามปกติ…นั่งรออยู่ตรงหน้าเคาท์เตอร์ก้นยังไม่ทันร้อนเลย โอโต้ซังก็เดินมาเรียกให้เข้าไปนั่งรอในห้องรับรองของคลินิค (คือจริงๆคงเป็นห้องที่เอาไว้ให้คุณหมอ กับพยาบาลไว้พักผ่อนน่ะแหละ)

.

.

.

เข้าไปถึงห้องก็ถึงกับช้อค….เพราะเจอกาแฟกับเค้กสองชุดจัดวางอยู่อย่างไฮโซมากๆ จริงๆตอนนั้นอยากจะถ่ายรูปเก็บไว้มากๆ คือเค้กมันไฮโซจริงๆ แต่มันดูประหลาดอ่ะ นึกดูสิ หน้าตาดูโทรมเหมือนผีมาก พอเห็นเค้ก จู่ๆก็หยิบกล้องออกมาจากกระเป๋ามาถ่ายอย่างบ้าคลั่งงั้นรึ…กลัวโอโต้ซัง งงอ่ะ ประมาณว่า สรุปว่าหล่อนป่วยเป็นภูมิแพ้ หรือป่วยทางจิตกันแน่!!!

.

.

.

โอโต้ซังก็ชวนคุยโน่นนี่นั่น ซักพักคุณพยาบาลก็มาเรียกให้เข้าไปห้องตรวจ

.

.

.

พอโอก้าซังเห็นหน้าอันเต็มไปด้วยผื่นแพ้ของพิมก็ตกใจ (รู้อ่ะ…ว่าโอก้าซังพยายามเก็บอาการ…แต่ไม่เป็นไรนะคะโอก้าซัง หนูรู้ว่าโอก้าซังทำดีที่สุดแล้ว)

.

.

.

ยุ่นกับพิมก็เล่าอาการให้ฟังว่า มันเริ่มมาตั้งแต่วันไหน และน่าจะเกิดจากอะไร…แต่พอโอก้าซังฟังว่าเราสองคนสันนิฐานว่าน่าจะเกิดจาก “กุ้งแห้ง” ก็ไม่เห็นด้วย…

.

.

.

โอก้าซังบอกว่า น่าจะเป็นผลข้างเคียงของ differin gel มากกว่า เพราะถ้าเกิดแพ้กุ้งจริงๆ มันไม่น่าจะขึ้นแค่ที่หน้า…มันควรจะคันตามตัวด้วย…

.

.

.

อืมมม…ก็จริงของโอก้าซังแฮะ ปกติเวลาเราแพ้กุ้ง ก็จะคันยิกๆตามตัวหนิ

.

.

.

แล้วโอก้าซังก็จัดการสั่งยาให้สองชนิด เป็นยาทา…ฮ่าๆๆ ที่มีเสตียรอยด์ T_T ในที่สุดก็หนีไม่พ้นจริงๆ…แต่ก็ยังดีอ่ะ เพราะเป็นแบบที่คุณหมอสั่ง ไม่ใช่รุ่นทาไปมั่วซั่วเรื่อยเปื่อย…แล้วก็ยากินแก้คันอีกหนึ่งอย่าง

.

.

.

ตรวจเสร็จ…โอก้าซังก็ให้ออกมานั่งรอตรงห้องพักรับรองห้องเดิม…รอแป๊บเดียวโอโต้ซังก็เอายามาให้

.

.

.

พิมกับยุ่นก็ตกใจสุดขีด เพราะนั่นหมายความว่า โอโต้ซังคงให้พยาบาลในคลินิควิ่งเอาใบสั่งยาไปซื้อยามาให้พิมแน่ๆ!! พอโอโต้ซังยื่นยาให้ ก็เลยรีบถามกลับไปว่า…

เท่าไหร่คะคุณพ่อ

โอโต้ซังก็บอก ไม่เอา ไม่ต้องจ่าย…พิมกับยุ่นก็ตื๊อสุดฤทธิ์ เพราะคราวที่แล้วก็ฟรีค่าตรวจมาทีนึงแล้ว แถมพอตรวจเสร็จยังพาไปเลี้ยงเทมปุระสุดไฮโซ คราวนี้จะฟรีทั้งค่าตรวจ ค่ายา…โอ๊ยยย ไม่ไหวอ่ะ เกรงใจ…

.

.

.

สรุปคือโอโต้ซังก็ไม่ยอมรับเงิน…แถมยังพูดอีกด้วยว่า…

หลังจากนี้มีโปรแกรมไปไหนกันรึเปล่า…ไปกินข้าวกันมั้ย

.

.

.

เฮือกกกกก…จะเลี้ยงข้าวอีกแล้วหรอคะโอโต้ซัง!!!!!

.

.

.

จริงๆแล้วพิมกับยุ่นแอบรู้แกวล่วงหน้ามาแล้วว่า คราวนี้โอโต้ซังต้องอยากจะเลี้ยงข้าวเราอีกแน่ๆเลย…เพราะแกพูดโปรยไว้ตั้งแต่คราวที่แล้วที่เจอกันว่า…

คราวหน้าเดี๋ยวจะพาไปกินร้านโน้นนี้นั้น…บลาๆๆๆ

.

.

.

แต่พิมกับยุ่นก็คิดไว้ว่า หัวเด็ดตีนขาดก็จะไม่ยอมให้แกเลี้ยงเด็ดขาด…

.

.

.

เกรงใจอ่ะ…

.

.

.

เลยแสร้งทำเป็นบอกโอโต้ซังไปว่า มีนัดกับเทรนเนอร์ที่ฟิตเนส…(โกหกอีกแล้ววววว…ปากจะเหลือเท่ารูเข็มมั้ยย กลัวๆๆ)

.

.

.

ฮ่าๆๆๆ ตอนแรกก็คิดว่า บอกอย่างงี้ไปโอโต้ซังต้องเข้าใจแน่ๆ เพราะคนญี่ปุ่นให้ความสำคัญกับเรื่องนัดมากๆ…

.

.

.

แต่…โอโต้ซังกลับบอกว่า…

นัดเทรนเนอร์หรอ…เลื่อนได้มั้งงงงงงงง

.

.

.

เย้ยยย!!!  พิมกับยุ่นถึงกับอึ้งไปพักนึง…แต่ด้วยนิสัยลื่นไหลส่วนบุคคลเลยสามารถตอบกลับไปได้อย่างทันท่วงทีว่า…

แต่…เคยเลื่อนมาครั้งนึงแล้วอ่ะครับคุณพ่อ

.

.

.

ดิ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆเอาตัวรอดกันสุดฤทธิ์

.

.

.

คิดว่ารอดแน่ๆคราวนี้…แต่รู้มั้ยโอโต้ซังบอกว่ายังไง…

.

.

.

เคยเลื่อนแล้ว ก็น่าจะเลื่อนได้อีกนะ…

.

.

.

แป่ว….ฮ่าๆๆๆๆๆ….โอโต้ซังตื้อสุดยอดดดดดด…แต่จุดนั้น พิมกับยุ่นก็ยืนกรานต่อไปว่าไม่ได้จริงๆ พร้อมกับก้มหัวขอโทษโอโตซังแล้วก็บอกว่าไว้โอกาสหน้าๆๆนะคร้าาาา จนสุดท้ายโอโตซังก็ยอมโบกธงขาวพ่ายแพ้ไป

.

.

.

จริงๆก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกันนะที่ปฎิเสธคำชวนของผู้ใหญ่…แต่ก็นะ…ถ้าไปกินก็รู้สึกแย่อีกเหมือนกัน…คือจะดูเหมือนพวกตลกแดร๊กซ์เกินไป…จะดูไม่งามนะ

.

.

.

ออกมาจากคลินิคคุณแม่ตอนประมาณบ่ายโมงครึ่ง…ก็เลยแวะกินข้าวที่ร้าน OTOYA ตรงสถานี ระหว่างกินข้าว ช้างยุ่นก็ถามว่าจะกลับบ้านเลยมั้ย หรืออยากจะไปไหน…

.

.

.

จริงๆสภาพตอนนั้นควรจะกลับไปนอนพักผ่อนที่บ้าน…แต่เนื่องจากว่า อุตส่าห์ตะเกียกตะกายได้ออกจากบ้านมาแล้ว จะกลับบ้านเลยก็กระไรอยู่…เลยบอกคุณช้างยุ่นว่า งั้นไปดูของแต่งบ้านกัน!! (โฮกกก…บ้านก็เล็กยังกะรูหนู ยังอยากจะซื้ออะไรเข้าบ้านกันอีกกกก!!!)

.

.

.

คือพิมกับยุ่นมีแผนจะซื้อโซฟาใหม่ เป็นแผนตั้งแต่เมื่อนานนมมาแล้ว ก็ดูๆกันอยู่ว่าจะซื้อที่ไหนดี ระหว่าง イケア (อิเกีย)　無印 (มุจิ) หรือ ニトリ (นิโตริ)

.

.

.

บังเอิญ นิโตริ มีสาขาอยู่ที่สถานี 府中(ฟุจู้) ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคลินิคนัก…ก็เลยตัดสินใจกันว่า งั้นไปเดินเล่นที่นิโตริละกัน

.

.

.

จริงๆแล้ว นิโตรินี่ไม่เคยอยู่ในสายตามาก่อนเลย

.

.

.

ผ่านมาหนึ่งปีครึ่ง เวลาจะซื้อข้าวของเครื่องใช้ในบ้านส่วนใหญ่ก็จะเป็นผลิตภัณฑ์ของมุจิ เพราะสะดวกสุด เข้าถึงง่าย…

.

.

.

อิเกียก็มีบ้าง…แต่เพราะว่ามันอยู่ไกลบ้านมากๆ ไปทีเหมือนกับออกรบ คือกลับบ้านมาจะสลบไปอีกสามวัน…

.

.

.

จริงๆแล้ว…ชอบมากๆนะของอิเกีย…แต่พอคิดถึงว่าจะต้องขึ้นรถลงเรืออย่างถึกควายทุยแล้วก็ขอบายยย…

.

.

.

นิโตรินี่…ไม่เคยไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว…แต่เพราะเห็นยิงสปอตโฆษณาบ่อยมากๆ…เลยเหมือนรู้สึกหลอนๆ…โดยเฉพาะกับ jingle ตอนท้าย TVC ที่ว่า…

โอเนะดัน อิ๊โจ่…นิโต่ริ

.

.

.

หลอนชั้นหรอ…ชิๆๆๆ…ลองคลิกเข้าไปดูในเว็บหน่อยก็ได้…ผลปรากฎว่า…ช้อค…กับราคาสินค้าอันถูกกกกกกกกกก…

.

.

.

คือถูกพอๆกับอิเกียเลย…หน้าตาข้าวของก็ดูโอเคนะ…คืออาจจะไม่ได้ดูมีสไตล์อย่างอิเกีย…สินค้าของนิโตริ…ดูจากชื่อก็น่าจะรู้…ก็จะแนวญี่ปุ่นจ๋าๆ…

.

.

.

จากการท่องเว็บไปมา…ก็เลยคิดว่า…งั้นก็เพิ่มนิโตริมาอยู่ในช้อยส์ด้วยแล้วกัน!!!

.

.

.

นั่นแหละ…ก็สรุปว่าหลังจากกินข้าวเที่ยงกันเสร็จก็ไปเดินเล่นกันที่นิโตริ…กะว่าเดินชิลล์ๆน่ะ ฆ่าเวลา…ไม่ได้กะจะซื้อแต่อย่างใด…คือถึงแม้ว่าจะถูก…แต่ก็ตั้งใจกันไว้แล้วว่าจะซื้อไม่ของอิเกีย ก็มุจิ

.

.

.

แต่แล้วไงล่ะ…เดินไปเดินมา ลองนั่งโซฟาตัวโน้นตัวนี้จนได้เรื่อง…

.

.

.

สรุปเลยกลายเป็นมาถูกใจโซฟาที่นี่ซะงั้น!!!

.

.

.

แต่ก่อนจะซื้อ มีการชวนกันเดินออกมาหาร้านกาแฟนั่งพัก สงบสติอารมณ์ และคุยตกลงกันก่อน ว่าแน่ใจกับตัวนี้แล้วนะ!!!

.

.

.

โชคดีมากๆ เดินออกมาจากนิโตริแป๊บเดียว ประมาณห้านาทีได้ ก็เจอร้านพาสต้าร้านนึง…น่ารักมากๆ…มีกาแฟขายด้วย ก็เลยรีบพุ่งตัวเข้าไปกันอย่างไม่รีรอ

.

.

.

ซ้ายมือเป็นลานจอดรถ…โฮๆๆๆ สำหรับคนรวยเค้าน่ะ

คนเดินถนนอย่างเราช่วยแถกขวาเข้าร้านไปโลด

.

.

.

ชื่อร้าน Mamma Pasta ค่าาาา…แค่เห็นชื่อท้องก็ร้องแล้ว…

แต่…อยู่ในช่วงลดความอ้วนกันหนิ คิดผิดรึเปล่าที่เลือกร้านนี้!!!!

.

.

.

แต่งร้านน่ารักเชียว…ชอบๆๆๆ

.

.

.

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด…ตายดีกว่าาาาาาา คิดผิดจริงๆด้วยที่เลือกร้านนี้!!!

น่ากินมาก ใครจะห้ามใจไหวยะ

เห็นเค้กแบบนี้ รู้สึกหายป่วยขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ใจ

.

.

.

โคมไฟเก๋ไก๋

.

.

.

บรรยากาศอบอุ่น >_<

.

.

.

เหมือนแก้วน้ำบ้านที่เมืองไทยเลย โฮๆๆ คิดถึงบ้าน

.

.

.

นี่ไม่ใช่ที่ทับกระดาษนะคะ…แต่เป็นที่กดเรียกพนักงานค่ะ

จะพบบ่อยๆในร้านอาหารญี่ปุ่นประเภท family restuarant หรือที่คนญี่ปุ่นเค้าเรียกกันว่า ファミレス　(ฟามิเรสุ)

.

.

.

กรี๊ดๆๆๆ ใครสั่งน่ะ ชั้นปล่าวนะ!!!

.

.

.

จริงๆสั่งกาแฟ แล้วเค้าแถมเค้กน่ะค่ะ…ไม่ได้อยากจะกินเล้ยยยย แต่พนักงานนี่สิมายัดเยียดให้…

โฮะๆๆๆ…จะมีคนเชื่อมั้ยยยย

.

.

.

อุ๊ย…แอบเห็นแขนอวบๆของสามี…

จะบอกว่า เนื่องด้วยเกรงว่าช้างยุ่นจะลดอวบไม่ทัน…

ควานพิมเลยได้สิทธิ์อันชอบธรรมในการกำจัดเค้กทั้งสองก้อนแต่เพียงผู้เดียวค่ะ

โฮะๆๆๆๆๆๆ

.

.

.

กระดาษห่อน้ำตาลยังน่ารักเลย

.

.

.

โฮก…อิ่มมากกก ท้องจะแตกตาย

เดินกลับไปนิโตริจัดการทำเรื่องซื้อโซฟาให้เสร็จๆดีกว่า

.

.

.

ไม่เปลี่ยนใจแล้วแน่นะ!!!

.

.

.

ถ้าไม่เปลี่ยนใจ ก็ลุยเลยยยย…จะได้กลับบ้านซะที ท้องอิ่ม…ควานช้างเริ่มง่วงนอน

.

.

.

ออกจากร้านเดินตัวปลิวววว…ฮ่าๆๆ กระเป๋าตังค์ซูบบบบบบ ตอนนี้ก็ตั้งตารอโซฟาตัวใหม่…อีกสองอาทิตย์ก็จะได้เจอกันแล้ววว

.

.

.

ปิดท้ายด้วยรูปยาที่ได้มาในวันนั้นซักนิด…

.

.

.

ใบอธิบายยา

.

.

.

ทาหนึ่ง กินหนึ่ง