ประสบการณ์หาหมอ(สิว)ครั้งแรกในญี่ปุ่น

หลังจากที่ได้ถกเถียงกับยุ่นมาเป็นระยะเวลานึงบนหัวข้อที่ว่า “จะไปหรือไม่ไปหาหมอสิวดี??”

.

.

.

ท้ายที่สุด ก็ได้ผลสรุป…ว่า…

.

.

.

ไป!!!! (ก็ด้ะ)

.

.

.

เนื่องจากได้พยายามอดทนรอแล้วรอเล่า รักษาตัวเองด้วยวิธีต่างๆนานา เป็นระยะเวลาเกือบครึ่งปี “คุณพี่สิว” ก็ไม่มีท่าทีว่าจะโบกมืออำลาไปจากใบหน้าของอิชั้นไปซะที โฮๆๆๆ

.

.

.

ซึ่งได้สร้างความเศร้าสร้อยเหงาหงอยเซ็งจิ๊บให้กับตัวเอง และในที่สุดอาการจิตตกก็ได้ลามไปถึงผู้เป็นสามี เพราะต้องฟังคุณภรรยานอนบ่นเป็นหมีกินผึ้งเกี่ยวกับหน้าอันปุปะของตัวเองทุกค่ำคืน

.

.

.

เมื่อช่วงบ่ายของวันพฤหัสที่ผ่านมา เลยโทร.ไปกรีดร้องกับยุ่นให้หาข้อมูลเกี่ยวกับคุณหมอสิว ที่ชิบุย่า ให้หน่อย เรื่องของเรื่องคือ เคยได้อ่านกระทู้พันทิพครั้งนึงเมื่อนานมาแล้ว มีคนเข้ามาแนะนำว่ามีคุณหมอรักษาสิว และโรคผิวหนังทั่วไปท่านนึง เปิดคลีนิคอยู่ที่ชิบุย่า ดังมากๆ คือ รักษาแล้วหาย (ไม่เลี้ยงไข้) แล้วที่สำคัญคือราคาไม่ได้แพงเท่าไหร่ ก็เลยคิดไว้ว่า ถ้าจะต้องหาหมอสิวที่ประเทศนี้ ก็คงจะไปหากับคุณหมอคนนี้ล่ะ

.

.

.

พอแจ้งความจำนงแบบรู้สึกเสียเชิงเล็กน้อยกับยุ่นเรียบร้อย เพราะจริงๆแล้วยุ่นรบเร้าให้ไปหาหมอสิวตั้งแต่วันแรกที่สิวเริ่มขึ้น แต่ก็เป็นคนเถียงคอเป็นเอ็นเองว่า…

“ชิ…จุดนี้หายเองได้อ่ะ ไม่ต้องเสียเงินให้ยุ่งยากหรอก”…

ไงล่ะ งกนัก…เข้าตำรา…เสียน้อยเสียยาก เสียมากเสียง่าย ในที่สุด

ยุ่นก็ตอบกลับมาว่า…

.

.

.

“โอเคๆๆ ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวเค้ารีบจองให้ แล้วไปกันเสาร์นี้เลย…เอาเป็นคุณหมอที่ชิบุย่าที่เคยคุยกันไว้นะ”

.

.

.

แต่พอเย็นวันเดียวกัน อาการก็เหมือนดีขึ้นเล็กน้อย สายๆของวันศุกร์ ยุ่นเลยโทร.มาถามอีกที ว่ายังจะไปหาอยู่รึเปล่าน่ะหมอสิว…ตอนนั้นก็แอบงง ประมาณว่า อ้าว ไม่ใช่ว่าจองไปแล้วหรอกหรอ ก็เลยพูดกลับไปว่า…

.

.

.

“อ้าวว…ไปสิจ๊ะ…ก็จองไปแล้วไม่ใช่เหรอ??”

.

.

.

แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือ…

.

.

.

“…เอ่อ…คือ…ยังจ่ะ…”

จุดนั้นเหมือนยุ่นรู้ตัวว่ากำลังจะโดนระเบิดลูกใหญ่ถล่ม เลยรีบแก้ตัวเป็นพัลวันว่า..

.

.

.

“คืองี้จ่ะ…เมื่อวานอ่ะ ก่อนจะจองคุณหมอที่ชิบุย่า ยุ่นเลยลองไปถามคาวาโนะคุงว่า เฮ้ยย รู้จักหมอสิวดีๆมั้ยวะ อยากจะพาพิมไปหาวันเสาร์นี้ว่ะ แค่จบประโยคเท่านั้นอ่ะ มันก็มาฟาดอย่างแรงที่แขนยุ่น แล้วก็บอกว่า…แสรดดดด ก็แม่กูไง”

.

.

.

ขอเล่าแทรกนิดนึงค่ะว่า คาวาโนะคุงนี่เป็นเพื่อนสนิทของยุ่นตั้งแต่สมัยเรียนปริญญาโทที่นี่ แล้วโอก้าซังของคาวาโนะคุงเป็นคุณหมอผิวหนัง และที่สำคัญคือ มีคลินิคหรูหราเป็นของตัวเองซะด้วย

.

.

.

คาวาโนะคุงเลยรีบบอกให้ยุ่นโทร.ไปจองคิวตรวจกับแม่ตัวเอง ห้ามไปตรวจที่อื่นเด็ดขาด

.

.

.

ก็โทร.ไปจอง ตามการบีบบังคับของเพื่อน แต่ผลคือ “คนไข้เต็มหมดแล้ว!!!” คือวันเสาร์นี่เปิดแค่ครึ่งวัน แล้วคนส่วนมากก็อยากจะมารักษาวันเสาร์กันทั้งนั้น เพราะวันธรรมดาต้องทำงานทำการกัน แต่จุดนี้…ฮ่าๆ…พอคาวาโนะคุงรู้ว่าเต็ม…ก็ตามคาด…คือรีบโทร.สายด่วนฮอทไลน์หาโอก้าซัง แล้วขอคิวตรวจพิเศษให้ทันที ซึ่งโอก้าซังก็บอกกลับมาว่า…

.

.

.

จริงๆคลินิคปิดเที่ยง แต่ยังไงให้พิมกับยุ่นมาตอนบ่ายโมงครึ่ง จะตรวจให้เป็นพิเศษ…และทิ้งท้ายด้วยคำว่า “ฟรี…………………….”

.

.

.

กรี๊ดดดดดดด โอก้าซังใจดีที่สุดดดด!!! แต่…เฮ้ออออ เนี่ยะแหละ ที่ไม่อยากไปตรวจหรือใช้บริการอะไรของเพื่อน หรือคนรู้จัก เพราะเดี๋ยวเค้าต้องมาคิดราคาพิเศษให้ หรือไม่ก็ฟรีไปเลย…ไอ้ของฟรีก็ชอบอยู่หรอก แต่มันก็เกรงใจอ่ะ

.

.

.

………………………………………………………………

.

.

.

เช้าวันเสาร์…ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงเตือนจากมือถือของยุ่นว่ามี missed call…พอเปิดดู…อ้าว จากคาวาโนะคุง…

.

.

.

ตอนนั้นก็คิดในใจกับยุ่นว่า…เอ่…สงสัยจะโทร.มา cancel รึเปล่านะ เลยรีบให้ยุ่นโทร.กลับไปหา…สรุปว่าสิ่งที่ได้ยินจากคาวาโนะคุงคือ…

.

.

.

“เฮ้ยยย ตรวจเสร็จแล้วมีธุระไปไหนกันป่าววะ…พ่อกูอยากเลี้ยงข้าวมึงกับพิมว่ะ!!!”

.

.

.

งึงงงงงงงงง…พิมกับยุ่นอึ้งไปเล็กน้อย…แบบว่าจะตรวจให้ฟรี แล้วอยากจะเลี้ยงข้าวเราอีก ม่ายยยยยยยยย ไม่เอาทั้งสองอย่างอ่ะ

.

.

.

พอคาวาโนะคุงถามมาแบบนั้น ยุ่นเลยบอกให้คาวาโนะคุงรอแป๊บนึง แล้วหันมาเล่าสถานการณ์ให้พิมฟัง แล้วก็คุยกันว่า เอาไงดี…

.

.

.

ก็คุยกันว่า…ไม่อยากให้แกเลี้ยงเลย เกรงใจ…

.

.

.

สุดท้าย เลยได้ข้อสรุปแบบด่วนๆว่า…บอกคาวาโนะคุงไปละกัน ว่า บ่ายสามโมงมีดูหนัง แล้วก็ซื้อตั๋วหนังไว้แล้ว…(โกหกเพื่อนซะงั้น…แต่ก็นะ…อันนี้มีจุดมุ่งหมายที่ดีนะ ไม่ได้โกหกเพื่อหวังจะคิดร้ายอะไรแต่อย่างใด)

.

.

.

คือ เผื่อว่าคุณพ่อจะล้มเลิกความตั้งใจที่จะชวนไปทานข้าว…สรุปก็บอกคาวาโนะคุงไปแบบนั้น ผลจะไปยังไง ก็ไปว่ากันหน้างานก็แล้วกัน

.

.

.

………………………………………………………………

12.30 น. ฉุบปั๊ดสึ!!! ออกเดินทาง!!!

.

.

.

ไม่ลืมที่จะมีของฝากติดไม้ติดมือไปให้โอโต้ซัง กับโอก้าซัง…

คนญี่ปุ่นเค้าถือมากๆเลยนะคะ

เรื่องที่เวลาไปมาหาสู่กันแล้วต้องมี 手お土産　(เทะโอมิยาเหงะ)

หรือของติดไม้ติดมือไปฝากกันเนี่ยะ

.

.

.

การจะเดินทางไปที่คลินิค จากบ้านพิม จะต้องขึ้นรถไฟไปลงที่สถานี 明大前　(เมไดมาเอะ)

คลินิคโอก้าซังอยู่สถานี 高幡不動 (ทากาฮาตะฟุโด) บนสาย 京王　(เคโอ) เพราะฉะนั้น จากสถานีเมไดมาเอะ จะต้องเลือกนั่งรถไฟที่มุ่งหน้าไปสถานี 京王八王子 (เคโอฮาจิโอจิ)

โดยควรเลือกเป็นรถไฟประเภท 潤特急(จุนถกคิว) หรือด่วนพิเศษ ซึ่งจะใช้เวลาเพียงแค่ 20 กว่านาทีเท่านั้น

.

.

.

มาถึงแล้วค่า…พี่จุนถกคิวเค้าซิ่งจริงๆ!!!

เห็นยุ่นบอกว่า สถานีนี้ใหญ่ใช้ได้เลย เพราะว่าเป็นสถานีที่สามารถเชื่อมต่อไปสายรถไฟอื่นอย่าง JR ได้ด้วย

เลยต้องมีขนาดใหญ่เพื่อรองรับกับจำนวนผู้โดยสารมากมายที่จะเปลี่ยนสายรถไฟไปมา

.

.

.

จะใหญ่จริงอย่างที่พี่ยุ่นว่าไว้รึเปล่า ตามไปดูกันเล้ยยยยย

.

.

.

ใหญ่จริงๆแฮะ!! เห็นแล้วรู้สึกเศร้าใจกับสถานีบ้านตัวเองขึ้นมาในบัดดล

.

.

.

บนสถานีมีร้านรวงละลานตามากๆ

ทั้งร้านเสื้อผ้าแนวๆ ร้านอาหารตั้งแต่เริ่ดๆไปจนถึงถูกๆ

แบบพวก 回転すし (ไคเต็นซูชิ) หรือ ซูชิจานหมุนแบบในรูป

แต่เสียดายที่ถ่ายมาได้แค่รูปเดียว เพราะตอนนั้นกลัวว่าจะไปเลท

ยุ่นเลยเร่งๆๆ บอกว่าเดี๋ยวขากลับค่อยมาถ่ายเพิ่มก็ได้…

แต่สุดท้าย ก็ไม่ได้กลับมาอ่ะ

.

.

.

จากสถานี…ใช้เวลาแค่ห้านาทีเท่านั้น ก็เดินมาถึงคลินิค…ใกล้มากๆสะดวกสุดๆ

แต่เศร้าจริงๆ ที่รีบจนกระทั่งไม่ได้ถ่ายรูปคลินิคมา…

มีแต่รูปป้ายโฆษณาคลินิคที่ถ่ายมาจากบนสถานีไว้ให้ดูแก้ขัดไปพลางๆก่อน

………………………………………………………………

.

.

.

พอมาถึงคลินิค ก็เข้าไปแจ้งชื่อกับพยาบาล แล้วก็ทำการกรอกประวัติส่วนตัว รอแป๊บเดียว พยาบาลก็เรียกเข้าไปในห้องตรวจ

.

.

.

เจอโอก้าซังครั้งแรกก็รีบแนะนำตัวทันที โอก้าซังดูเป็นคนใจดีมากๆ คือด้วยน้ำเสียง แล้วก็ท่าทางที่แสดงออก ขนาดเห็นหน้าแค่ว่อบแวมๆ เพราะโอก้าซังใส่ mask ครอบไปก็ครึ่งหน้าแล้ว

โอก้าซังก็ตรวจๆ โดยวิธีการตรวจก็ไม่ได้แตกต่างจากตอนไปหาหมอสิวที่เมืองไทย ก็คือดูอาการ แล้วก็ถามโน่นนี่ เสร็จแล้วก็สั่งยาให้…แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนคือ…ไม่มีการจับขึ้นเตียงโดนสูตร “กดฉีด” เหมือนหมอสิวที่บ้านเรา คือบ้านเราเนี่ยะ ไม่ว่าจะเป็นเยอะ หรือว่าน้อยแค่ไหน หมอก็ไม่ค่อยสน จะต้องแนะนำให้กดสิวออก หรือไม่ก็ฉีดยาที่สิวทันที ตอนอยู่เมืองไทย ก็ไปหามาหลายคลินิค ก็โดนแบบนั้นตลอด…

.

.

.

แล้วที่ญี่ปุ่นก็เหมือนกับอเมริกา คือคุณหมอจะให้เป็น prescription มา แล้วเราต้องไปซื้อที่ร้านขายยาเอง ซึ่งร้านขายยาพวกนี้ จะต้องเป็นร้านที่เขียนว่ารับ prescription

.

.

.

หน้าตาแบบนี้ค่ะ

.

.

.

อย่างพวก matsumotokiyoshi นี่ไม่มีแน่นอน ไม่ต้องเข้าไปถามให้เมื่อย

.

.

.

ตรวจเสร็จ ก็รีบจัดแจงให้ของฝากโอก้าซัง โอก้าซังก็พูด すみません　(ซุมิมาเซน) นับครั้งไม่ถ้วนด้วยสีหน้าที่ดูเกรงใจอย่างสุดซึ้ง…จนพิมก็อดคิดในใจไม่ได้ว่า โอ้ยยย ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะโอก้าซังงงงง…

แต่ยุ่นบอกว่านี่ก็เป็นวัฒนธรรมของคนญี่ปุ่นล่ะ  คือเค้าคิดว่า ถ้าแสดงความขอบคุณหรือเกรงใจออกมาอย่างออกนอกหน้าเท่าไหร่ ก็จะยิ่งทำให้คนที่หอบหิ้วของฝากมารู้สึกดีใจมากขึ้นเท่านั้น

จุดนี้ พิมก็เลยรีบบันทึกเข้าหัวสมองไว้ทันที ว่า ถ้าวันนึงมีคนญี่ปุ่นเอาของมาฝากเนี่ยะ ถ้าแสดงอากับกิริยาแบบเดียวที่โอก้าซังทำ…ก็น่าจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีไม่น้อย

.

.

.

ระหว่างที่รอรับใบ prescription โอโต้ซังก็เข้ามาคุยด้วย…ฮ่าๆ แล้วก็ยิงคำถามเด็ด…ว่า…สรุปว่าไปกินข้าวด้วยกันได้มั้ย…ยุ่นก็พูดไปตามแผนเดิม คือ บอกโอโต้ซังไปว่า จริงๆมีนัดดูหนังตอนบ่ายสามโมงเย็นครับ โอโต้ซังก็บอก ว่า อู้ยยย กินได้ๆๆ กินข้าวแป๊บเดียว

.

.

.

prescription ที่ญี่ปุ่นหน้าตาแบบนี้

.

.

.

พอได้ใบ prescription มา แกก็บอกให้รีบไปขึ้นแท็กซี่กันเลย

เร่งรีบกันจนลืมว่าจะต้องจ่ายเงิน!!!! (แกล้งทำเป็นรีบอ๊ะป่าววว)

สุดท้าย…ก็เลย (จำใจต้อง) ฟรีจริงๆ

.

.

.

แต่มันเกรงใจสุดๆจริงๆนะ คือมาตรวจในเวลาพิเศษให้ ไม่คิดเงิน แล้วยังพาไปเลี้ยงข้าว!!!! โอ๊ยยยยยยยยย นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยะ งง….จริงๆแล้วเราเป็นคนทำความลำบากให้ ควรที่จะต้องจ่ายค่ารักษาสองเท่าในการลัดคิว แล้วก็ควรจะเลี้ยงข้าวโอโต้ซังกับโอก้าซังสิ…แล้วไหงเป็นงี้

.

.

.

พอมาถึงร้าน ถึงกับช้อค เพราะมันคือร้าน 天ぷら　(เทมปุระ) ชื่อดัง…ดังจริงๆ เพราะเปิดมาร่วมร้อยกว่าปีแล้ว…ชื่อร้าน つな八 (สึนาฮาจิ)

ร้านที่กินนี่ไม่ใช่สาขาแรกที่ตั้งมาร้อยปี (สาขาแรกอยู่ที่ชินจุกุ)

สาขาที่โอโต้ซังพาไปกินนี่อยู่ที่สถานี 聖蹟桜ヶ丘　(เซเซกิซากุระงาโอกะ)

.

.

.

โอโต้ซังให้นั่งตรง counter เพราะว่าจะกินกันแบบที่ให้พ่อครัวค่อยๆทอดให้ทีละชิ้นๆ

.

.

.

ก่อนจะเริ่มกิน ให้ยุ่นถ่ายรูปคู่กับโอโต้ซังไว้ก่อนเลย กลัวว่าเดี๋ยวจะพลาดอีก

.

.

.

แค่เห็นตะเกียบท้องก็ร้องแล้ว…กรี๊ดๆๆ ตื่นเต้นๆ

.

.

.

โว้วววว…ประเดิมกันด้วย appetizer จานแรก…เรียกว่าอะไรไม่รู้…แต่เป็นชีสผสมมิโสะ สัมผัสแรกเค็มมากๆ แต่พอคำที่สองที่สามกลับกลายเป็นอร่อยอย่างบอกไม่ถูก

.

.

.

ต่อด้วยเต้าหู้ชาเขียว (รึเปล่า??…เห็นสีเขียวเลยมั่วไปเองเลยว่าน่าจะทำมาจากชาเขียว)

ชอบการตกแต่งอาหารแบบ minimalism ของญี่ปุ่นที่สุดในโลก

.

.

.

ต่อด้วย 刺身(ซาชิมิ) หรือคุณปลาดิบนั่นเอง…

แต่ก่อนกินไม่ลงเลย รู้สึกว่ามันหยึยๆ แต่อยู่มาปีกว่าแล้ว เลยพยายามที่จะกินให้เป็น ไม่งั้นลำบาก เพราะไปที่ไหนก็มีแต่ปลาดิบๆๆ

.

.

.

มากุโร่!!!

.

.

.

ของทอดชิ้นแรกมาแล้วววววววว!!!

ไม่อยากจะพูดให้อิจฉา…แต่หัวกุ้งกรอบอร่อยสุดยอด เนื้อกุ้งไม่ต้องพูดถึง…

เนื้อแน่นอร่อยมากๆ

.

.

.

โฮกกกกกกก…อยากทอดเองที่บ้านแล้วออกมาแล้วดูน่ากินแบบนี้ม่างงงง

.

.

.

ในความเป็นจริงแล้ว…คนญี่ปุ่นน่ะ เค้าจะไม่ค่อยกินเทมปุระกับสึหยุผสมหัวไชเท้าบดแบบบ้านเรา…

แต่…

เค้าจะกินกับ “เกลือ” ค่ะ!!! งงมั้ยอ่ะ แต่อร่อยมากๆจริงๆ ตอนนี้พิมกับยุ่นถ้าจะกินเทมปุระนี่ต้องโรยเกลือเท่านั้น

อย่างที่ร้านนี้ ไฮโซ…มีเกลือให้เลือกด้วยกัน 4 ประเภท

1. เกลือผสมพริกไทย

2. เกลือผสมบ๊วย

3. เกลือผสมวาซาบิ

4.เกลือป่นธรรมดา

จุดนี้ขอฟันธงค่ะว่า…แบบสามที่ผสมวาซาบิอร่อยสุด!!

.

.

.

คุณปลาอาจิกับคุณปลาหมึก

.

.

.

พ่อครัวที่คอยทอดเทมปุระให้ นี่มีไหวพริบมากๆ คือแกจะคอยสังเกตตลอดว่า โพรเกรสในการกินของลูกค้าไปถึงไหนแล้ว

เพราะจะต้องคอยทอดเอาชิ้นต่อไปมาวางไม่ให้ขาด แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องสังเกตด้วยว่า ถ้าลูกค้ากำลังคุยกันอยู่อย่างออกรส ก็จะต้องชะลอการทอด ต้องรอให้ลูกค้าหยุดคุยก่อน

.

.

.

สองชิ้นนี้ เป็นผัก…เพิ่มวิตามินกันหน่อย

.

.

.

ขอเตือนว่า…จานต่อไป ใจไม่ถึงห้ามดู!!! มันน่ากลัวมากกกกกกกก

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

กรี๊ดดดดดด กล้าดูด้วยหรอออ…ฮือออ น่ากลัวมั้ยอ่ะ!!!

ตอนเค้าหยิบมาวางบนจานนี่แทบช็อค…

พิมไม่ไหวกับอะไรที่มาเป็นตัวๆแบบนี้มากๆ ถ้าแล่มาครึ่งนึงก็ยังดี…แต่นี่…พี่เล่นมาทั้งตัว!!!

.

.

.

สีชมพูนั่นคือหัวไชเท้าขูดผสมกับมะเขือเทศ ไม่รู้เหมือนกันว่ารสชาติเป็นยังไงเพราะไม่ได้กิน แต่เห็นยุ่นบอกว่า จิ้มแล้วรู้สึกสดชื่นดี แล้วก็น่าจะช่วยเรื่องดับคาวรึเปล่า

.

.

.

โอ๊ยยยยย ไม่ไหวจริงๆ (ตอนที่ซูมถ่ายรูปหน้าพี่เค้าก็แบบว่าทรมานสุดๆ…แต่เพื่อการจดบันทึกเรื่องราว…เราต้องสู้!!)

สุดท้ายพิมก็ไม่ได้กินไอ้ตัวนี้อ่ะ ให้ยุ่นสำเร็จโทษไปซะ ยุ่นเลยบอก ลาภปากยุ่นอีกแล้วววว

.

.

.

นี่คือเซ็ตสุดท้าย…ตบท้ายด้วยชุดกุ้งทอด…เฮ้อออ ท้องจะแตก

แต่ก็กลัวโอโต้ซังเสียใจ ต้องกินให้ราบ!!! อุตส่าห์พามาเลี้ยงทั้งที

.

.

.

ก่อนจะแยกกัน โอโต้ซังก็ยืนถุงกระดาษใบนึงให้…ตกใจมากกก เพราะข้างในเต็มไปด้วยของฝากเต็มไปหมด

.

.

.

จังหวะนั้นก็หยิบเอาเคล็ดวิชา ซุมิมาเซน ล้านครั้ง ของโอก้าซังมาใช้ซะเลย…ให้ตายสิ…อะไรจะได้ใช้ทันทีขนาดนี้เนี่ยะ

.

.

.

ลืมบอกไปว่า…วันนั้นเมาท์กับโอโต้ซังจนเพลิน กลายเป็นว่า เริ่มกินข้าวกันตอนบ่ายสอง ออกจากร้านประมาณบ่ายสี่ ซึ่งมันเลยเวลาที่(โม้ไว้ว่า)จะไปดูหนังไปแล้ว…

.

.

.

ระหว่างที่กำลังจะเดินไปที่ทางเข้าสถานีรถไฟ…โอโต้ซังก็ขอแวะที่ร้านหนังสือ แล้วก็ไปหยุดที่ shelf นึง…แล้วก็พูดว่า…

“พ่ออยากซื้อดีวีดีให้หนึ่งแผ่น เป็นการทดแทนที่ทำให้ไปดูหนังไม่ทัน”

.

.

.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

พิมกับยุ่นช้อคเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้

ทำไมโอโต้ซังเป็นคนน่ารักขนาดนี้นะ แบบคิดถึงจิตใจของฝ่ายตรงข้ามมากๆจนน่าตกใจ

.

.

.

ตอนนั้นก็ปฏิเสธกันตัวโก่งงง แบบไม่เอาค่ะ ไม่เป็นไรจริงๆ (ให้ตายสิ ก็มันคือการโม้ทั้งเพอ่ะ) แต่โอโต้ซังก็ไม่ยอม

แล้วก็บังคับให้เลือกมาหนึ่งเรื่อง ไม่งั้นแกไม่ออกจากร้าน

(ฮืออออ รู้สึกผิดที่สุดในโลกอ่ะ)

สุดท้ายก็เลยจิ้มๆไปเรื่องนึง…

(ฮือออออออออออออออออออออออออออออออ)

.

.

.

จริงๆตอนเย็นมีไปกินทาเบโฮได (บั๊ฟเฟต์) กับยุ่นอีกด้วย แต่วันนี้ขอแค่นี้ก่อน

เมื่อยมากๆ ไม่ไหวแล้ว ไว้ค่อยมาโพสท์แยกเป็นอีกเรื่องทีหลังแล้วกัน

.

.

.

ถุงของฝากที่โอโต้ซังให้มา

.

.

.

.

.

.

นี่คือดีวีดีที่จิ้มมา…ฮือออ ละอายใจจริงๆ แต่ก็แอบขำ…ที่ดันเลือกดีวีดี ร่างกายของเรามาซะงั้น

.

.

.

มีเหล้าญี่ปุ่นด้วย…

.

.

.

ตบท้ายด้วยขนม…

.

.

.

คะสึเทร่า!!!

.

.

.

ซาลาเปาทอด!!!

.

.

.

.

.

.

ก่อนกิน

.

.

.

กินแล้วคร้าบบบ…หร่อยๆ

.

.

.

Advertisements